«بهادرا کومار» سفیر سابق هند در ترکیه و ازبکستان در یادداشتی که در وبگاه «دکان هرالد» منتشر شده است، نوشت که رابطه با ایران، حق مسلم هند است.
دیپلمات سابق هندی در آغاز یادداشت خود نوشت: نگاه یک بعدی به بحث جنجالی همکاری آینده ایران و هند در حوزه انرژی تصورهای اشتباهی را ایجاد کرده است. قضیه از این قرار است که واشنگتن گزینه قطع خرید نفت ایران و مواردی دیگر را مطرح کرده است. هرچند که سخنان افراطی «نیکی هیلی» سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد نیز در جریان سفر اخیرش به دهلی نو، موجب شکل گرفتن این بحث شد.
ایران به آمریکا به عنوان طرف مذاکره اعتماد ندارد.
نویسنده سپس به فاش شدن ماجرای تلاش‌های دیپلماتیک «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا برای تماس با «حسن روحانی» رئیس جمهور ایران اشاره کرد و به روی دیگر سکه پرداخت و نوشت: دیپلماسی می‌تواند ظاهری فریبنده داشته باشد به طوری که تهران هفته گذشته فاش ساخت که ترامپ هشت بار تلاش کرده با ایران گفتوگو کند. او احتمالا مایل به تماس با ایران برای رفع مشکلات بین دو طرف است اما حسن روحانی به انجام این گفت‌و‌گوها تمایلی ندارد. موضع ایران این است که به آمریکا به عنوان یک طرف قابل گفتوگو «اعتماد» ندارد. هرچند، آشکارا این جریان تازه در اول راه است و میل ترامپ انجام مذاکره با ایران است و دلیلی نیز وجود ندارد که هند وحشت کند.
حمله به ایران برای آمریکا خسارت‌های جانی و مالی در پی دارد.
در بخش دیگر این مطلب به پیامدهای حمله‌ی آمریکا به ایران اشاره شده و آمده است: حمله آمریکا به ایران غیر قابل تصور است زیرا نه تنها پیامدهای گسترده‌ای بر امنیت منطقه‌ای و جهانی برجا می‌گذارد بلکه با توجه به قابلیت‌های ایران در پاسخ‌های تلافی جویانه، آسیب‌های هنگفتی از لحاظ جانی و مالی به آمریکا وارد می‌شود. بنابر این ، جریان دیپلماتیکی در دست اجراست و ترامپ در توهم مبدل شدن به یک معامله‌گر تمام و کمال است . اختلاف نظرکنونی نیز به سیاست‌های منطقه‌ای ایران که به طور عمده بر امنیت تل آویو تاثیر گذار است، محدود شده است.
نویسنده در بخش دیگر با اشاره به مواجه شدن (رژیم) اسرائیل با شکست تاریخی در جریان جنگ‌های هفت ساله سوریه به عنوان «اصل موضوع» ، عملیات مخفیانه این رژیم در سوریه و آزادی احتمالی بلندی‌های جولان از دست ارتش این رژیم نوشت: چنین سناریویی شاید منجر به ظهور محور مقاومت از داخل خاک سوریه و شبیه (حزب الله در لبنان) شود که بی‌شک چالش غیرقابل تحملی برای امنیت تل آویو است. در دوران کنونی جنگ های ترکیبی، هرچند که تل آویو برتری‌هایی دارد اما مورد در شرف وقوع این است که حدود 250 هزار شبه نظامی قوی که عمدتا ایران آن‌ها را آموزش داده و از حاضران عرصه نبردهای عراق و سوریه هستند، شاید به دمشق تحت عنوان «محور مقاومت» کمک کنند.
شاید ترامپ جام زهر را در خصوص تهران سر بکشد.مذاکره با کره شمالی موید این نکته است.
نویسنده با اشاره به موضوع امنیت سوریه و سرزمین‌های اشغالی به عنوان مهمترین موارد مورد بحث نشست اخیرترامپ با «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه در فنلاند نوشت: ترامپ به مذاکره مستقیم با تهران در آینده نزدیک و حصول توافق در زمینه سوریه برای رفع نیازهای امنیتی اسرائیل امید دارد اما سئوال بزرگ این است که چرا تهران نباید با ترامپ مذاکره کند. باید گفت که تهران خط قرمز خود را دارد که اجرای آشکار تعهدهای آمریکا در توافق هسته‌ای سال 2015 در زمینه پیوستن کامل تهران به بازار جهانی و دست کشیدن واشنگتن از سیاست‌های خصمانه علیه کشورش است. حال باید دید که آیا ترامپ مایل به سرکشیدن جام زهر است؟ کتاب او به نام «هنر مذاکره» که سال 1987 تالیف شد مبین احتمال وقوع چنین رویدادی است. این اتفاق در جریان مذاکره با رهبر کره شمالی نیز مشاهده شده است.
مهمترین دغدغه هند باید تامین امنیت انرژی از طریق ایران و نه «آمریکا، نخست » باشد.
دیپلمات سابق هند در بخش دیگر این یادداشت به موضوع روابط هند با ایران پرداخت و نوشت: سیاست خارجی مستقل هند که شعار دولت «ناراندرا مودی» نخست وزیر کشور بوده، خواستار این است که رویکرد ما در قبال ایران باید تنها بر اساس منافع ملی باشد. اینک نیز با توجه به برجام و نظر قریب به اتفاق کشورهای جهان مبنی بر اجرای مفاد توافق هسته‌ای از سوی ایران، دیگر نگرانی بزرگی در این راه وجود ندارد. باید گفت که هیچ موردی در مسیر روابط دوجانبه بین ایران و هند وجود ندارد و حتی دهلی نو در راهبرد آمریکا برای تغییر نظام سوریه در سال 2011، واشنگتن را همراهی نکرد و وظیفه‌ای هم برای رفع نگرانی‌های امنیتی اسرائیل ندارد. در واقع، هند باید به طور کامل با روشی که آمریکا (و اسرائیل) گروه‌های تروریستی را به عنوان عوامل نیابتی در نبرد سوریه مستقر کردند، مخالفت کند.
در خاتمه این مطلب نگارنده با تاکید بر اهمیت راهبردی روابط دهلی نو با ایران نوشت: نباید هیچ اقدامی که به روابط دوجانبه هند با ایران و اعتماد دوجانبه لطمه می‌زنند، صورت گیرد. به همان اندازه، مسئله تامین امنیت انرژی و نه «آمریکا، نخست» باید اولویت ما باشد. منافع ما در گروی تعهد ایران در فروش نفت با قیمت رقابتی در طولانی مدت است. وضعیت اقتصاد هند با فشار ناشی از افزایش قیمت نفت وخیم می‌شود و این شاید منجر به افزایش قیمت سوخت شود. گیر افتادن در سیاست‌های منطقه‌ای پرنوسان آمریکا به ویژه در دوره ترامپ ، بسان حضور در سرازیری لغزنده و پرشیب است.
