در چند ماه گذشته رژیم صهیونیستی با تماس‌های مکرر با واشنگتن و مسکو و با تهدید به جنگ نهایت تلاش خود را به کار گرفت تا بلکه بتواند مانع از پیشروی ارتش سوریه به جنوب این کشور و مناطق اشغالی جولان شود اما این تلاش‌‌‌‌ها عملاً ناکام ماند و ارتش سوریه توانست بیش از 70 درصد مناطق جنوبی را از اشغال گروه‌های مسلح و تکفیری آزاد سازد و در عین حال برای بازپس‌گیری سایر مناطق اشغالی بکوشد. با وجود اینکه این رژیم تهدید کرده است که در صورت ورود ارتش سوریه به قنیطره وارد جنگ خواهد شد اما به نظر می‌رسد این تهدید نیز به سرنوشت تهدیدهای قبلی دچار خواهد شد؛چه آنکه قنیطره نیز همانند مناطق آزاد شده درعا جزو خاک سوریه محسوب می‌شود و در دستور کار دولت این کشور برای آزادسازی بدون قید و شرط قرار دارد و دوم اینکه رژیم صهیونیستی در موقعیتی نیست که برای دولت سوریه تعیین تکلیف کند و تحولات میدانی گویای پاسخ فوری ارتش سوریه به هر اقدام نظامی این رژیم است. کار به جایی رسیده که بنیامین نتانیاهو در روزهای اخیر بار‌‌‌‌ها خواستار پایبندی به توافقنامه سال 1974 با سوریه شده است، حال آنکه در آغاز تحمیل جنگ بر سوریه نیروهای سازمان ملل حاضر در منطقه جولان را که حافظ این توافقنامه بودند مجبور به ترک این منطقه کرد و نیروهای مسلح و تکفیری مخالف سوریه را به جای نیروهای سازمان ملل مستقر کرد به امید آنکه بتواند به کمک این نیرو‌‌‌‌ها مناطق دیگری از خاک سوریه را در امتداد جولان و به طور مشخص در قنیطره به اراضی اشغالی جولان ملحق سازد و دامنه مناطق اشغالی خود را در این مناطق گسترش دهد. در وضعیت حاضر مهم‌‌ترین خواسته رژیم صهیونیستی در وهله اول بازگشت به وضعیت قبل از جنگ است تا همچنان بتواند به اشغال جولان ادامه دهد و در وهله دوم با اتکا به حمایت راستگرایان حاکم بر دولت ترامپ بتواند به الحاق دائمی مناطق اشغالی جولان به فلسطین اشغالی در چارچوب طرح موسوم به معامله قرن دست بزند. از این دید هرچند امکان دارد دولت سوریه حداقل در کوتاه‌مدت و تا قبل از آزادسازی کامل سایر مناطق سوریه که بعد از سال 2011 از حاکمیت دولت مرکزی خارج شده‌اند سیاست اغماض و خویشتنداری در پیش بگیرد اما بعید به نظر می‌رسد در قبال الحاق دائمی جولان به فلسطین اشغالی سکوت اختیار کند و از این دید امکان رویارویی نظامی میان دمشق و تل‌آویو بستگی به این خواهد داشت که تا چه اندازه رژیم صهیونیستی در پیگیری این خواسته جدی باشد. هرچند چشم امید رژیم صهیونیستی در این زمینه به ترامپ است اما وی با تمام حمایت‌هایی که از مواضع رژیم صهیونیستی در مواردی مانند انتقال پایتخت امریکا از تل‌آویو به بیت‌المقدس یا خروج از برجام به عمل آورده است اما در خصوص ورود به جنگ به نفع این رژیم با نهایت محافظه‌کاری عمل کرده است و از این دید بعید به نظر می‌رسد حداقل تا زمانی که جیمز ماتیس سکان وزارت دفاع را برعهده دارد، با ورود امریکا به جنگ جدید که بتواند پشتوانه‌ای برای اشغالگری‌های جدید این رژیم در جولان باشد، موافقت کند.
احمد کاظم زاده
