در ایام تبلیغات انتخاباتی، تصویری از حضور یک کارگر در جمع هواداران روحانی در یکی از سفرهای استانی او منتشر شد که گویای حرفهای بسیاری بود. انتقادات گسترده‌ای که با دستمایه قراردادن همین تصویر از دولت یازدهم شد، تیم تبلیغاتی روحانی را بر آن داشت تا در یک اقدام انتخاباتی، از آن کارگر توسط شخص روحانی تقدیر به عمل آید و یک وانت هم به او هدیه داده شود تا همه مردم کاملاً شیرفهم شوند که دولت اعتدال، اهل تکریم کارگران است! گو اینکه در سخنرانی حرم امام، روحانی در جمع کارگران نیز اتفاقات ناخوشایندی برای دولت و رئیسش افتاده بود.
اما اخراج و بیکار شدن کارگران و عدم پرداخت چند ماهه حقوق در بسیاری از واحدهای صنعتی و تولیدی طی چهار سال گذشته چیزی نیست که بتوان با یک نمایش تبلیغاتی روی آن سرپوش گذاشت. نمونه آخرش همین هفته قبل در اراک اتفاق افتاد. شاید هنوز در اراک فصل گلابی نرسیده باشد تا کارگران این دو کارخانه از نعمات برجام برخوردار شوند و کمی عجله کردند برای مطالبه حق و حقوقشان!
هفته گذشته کارگران دو کارخانه بزرگ و با سابقه هپکو و آذرآب اراک در اعتراض به تأخیر چند ماهه برای دریافت حقوق خود در برابر این دو کارخانه تجمع کردند. البته این اولین تجمع این کارگران نبوده و پیش از این آنها هم در برابر استانداری و هم در برابر اداره دادگستری استان مرکزی تجمع کرده‌اند اما به گفته خودشان و براساس شواهد موجود جواب قانع کننده‌ای دریافت نکرده‌اند و گشایشی در کارشان ایجاد نشد و هر بار با انبوهی از وعده‌ها و شعارها دست به سر شده‌اند.
تجمع گسترده کارگران این دو کارخانه به دلیل گستردگی و ایجاد اختلال در نظم شهری با برخورد و درگیری معترضان با نیروهای انتظامی همراه شد. کارگران که طلب حقوق چهار ماهه خود را دارند و در رفع احتیاجات زندگی خود دچار مشکلات جدی هستند، هرگز برخوردهای قهری و بی‌توجهی مسئولان و مدیران شهری و استانی را بر نمی‌تابند و در برابر آنها می‌ایستند و همین موضوع موجب بالا گرفتن درگیری‌ها و مجروحیت چند نفر از معترضان شد.
کارگران مدعی هستند که مسئولان استانی و در رأس آنها استاندار هیچ توجهی به خواسته‌ها و مشکلات آنها ندارد و در زمان تجمع در برابر استانداری هم حاضر به حضور در جمع کارگران نشد و فقط معاون استاندار وعده پیگیری مسائل و مشکلات را داد اما هرگز گرهی از مصائب آنها باز نشد و نتیجه آن تجمعات متعدد و اعتراضات گسترده‌تر شد.
بی‌توجهی به خواسته به حق کارگران و عدم توجه به تجمعات قبلی آنها سبب شد تا با کارگران برخورد قهری صورت پذیرد و برخی از آنها بر اثر شدت جراحات راهی بیمارستان شوند. به طوری که یک تجمع صنفی به یک معضل امنیتی تبدیل شود.
