پایگاه اینترنتی نشریه کانسرواتیو (Conservative) در گزارشی نوشت: ایران، کره شمالی و پاکستان محور موشک‌های هسته‌ای هستند و این یکی از بزرگترین چالش‌های راهبردی است که دولت آینده "دونالد ترامپ" با آن روبروست و سیاستگذاران آمریکایی باید به آن بپردازند.
در این گزارش آمده است: در سال 2002، زمانی که نگارنده به عنوان دستیار رئیس کمیته فرعی امنیت ملی و امور خارجه کنگره خدمت می کرد، این کمیته گزارشی در مورد برنامه هسته ای کره شمالی تهیه کرد.
از جمله یافته های غیرمحرمانه این گزارش 38 صفحه‌ای که با تلاش زیاد کیسی ولش و تیم کلمن، از دستیاران نمایندگان کنگره انجام شد، همکاری ایران و کره‌شمالی در زمینه فناوری‌موشکی و سلاح های هسته‌ای بود.
در این گزارش ادعا شده است کره شمالی و ایران ظاهراً از "رویکرد سنگ‌بنا" استفاده می کنند و موشک‌های با قابلیت پرتاب به فضا می سازند که می تواند آنها را بازمهندسی کرد و به عنوان موشک‌های بالستیک به کار برد. این رویکرد به کره شمالی و ایران امکان می دهد تا ظرف پنج تا ده سال آینده به موشک‌های بالستیک قاره‌پیما با برد محدود شده دست یابند و در عین حال این گزینه را در اختیار داشته باشند که موشک‌های بالستیک قاره‌پیما با برد کامل بسازند بدون آنکه در ابتدا خود را متعهد به ساخت چنین موشک‌هایی کنند.
به طور کلی، عملکردی که در حال حاضر به سامانه‌های متعدد موشکی نسبت داده می شود، بسیار فراتر از عملکرد واقعی آنهاست؛ این سامانه‌های موشکی حجم مجاز و راهبردی از مواد مهلک را می‌توانند حمل کنند که این مقدار برای رسیدن به قاره‌آمریکا ناکافی است. اما این موشک‌ها تهدیدی مجاز ولی مهلک برای اروپا، آسیا، خاورمیانه و بخش‌های زیادی از آفریقا محسوب می شوند.
به نظر می رسد "رویکرد سنگ بنا" به این کشورها اجازه می دهد زیرساخت‌های تکنولوژیکی و مدیریتی، صنعتی و علمی که اکنون در اختیار ندارند را بسازند؛ این زیرساخت‌ها اکنون در اختیار آنها قرار ندارد ولی طی ده تا پانزده سال آینده برای ساخت موشک‌های بالستیک قاره‌پیما با برد کامل ضروری هستند. اگرچه اکثر سامانه‌هایی که اکنون طراحی و تولید می شوند، موشک‌های بالستیک کوتاه‌برد و میان برد هستند، اما سامانه موشکی سه مرحله‌ای Taepo Dong-1 SLV متعلق به کره شمالی ثابت کرد که پیونگ یانگ این توانایی را دارد که از آستانه موشک‌های بالستیک قاره پیما با برد 5500 کیلومتر فراتر رود، البته اگر این کشور بتواند سلاح پایداری برای این سامانه موشکی بسازد.
سایر کشورهای هم طی 15 سال آینده می توانند از این مرز فراتر روند. در حالی که بسیار بعید است که هیچ دشمن بالقوه‌ای بتواند به آمریکا یا نیروهای این کشور خسارتی در حد روسیه یا چین وارد کند؛ اما سامانه‌های موشکی نوظهور، این پتانسیل را دارند که ده‌ها هزار نفر یا حتی میلیون‌ها آمریکایی را بسته به نوع کلاهک هسته‌ای، دقت استفاده و هدف مورد نظر از بین ببرند.
تکثیر موشک‌های بالستیک میان‌برد - که با فروش موشک‌های No Dong کره شمالی اتفاق افتاد - تهدید روزافزون، جدی، فوری برای نیروها، منافع و متحدان آمریکایی بوجود آورده و توازن راهبردی را در منطقه خاورمیانه و آسیا برهم زده است. کشورهایی که موشک می‌سازند نگرانی‌های منطقه‌ای‌شان را به عنوان یکی از عوامل اصلی این کار می‌دانند. آنها موشک‌های کوتاه‌برد و میان‌برد را نه تنها یک عامل بازدارنده تلقی می‌کنند بلکه آنها را یک سلاح جنگی متعارف می‌دانند که قدرت نظامی کشور را چند برابر می‌کند؛ اما این سلاح‌ها دارای ظرفیت حمل مواد بیولوژیک، شیمیایی و نهایتاً هسته‌ای نیز هستند.
این گزارش همچنین خاطرنشان می‌سازد که همکاری هسته‌ای و موشکی میان کره شمالی، ایران و پاکستان را "عبدالقادر خان"، چهره معروف ضدغربی، ایجاد کرد. شبکه تلویزیونی صدای آمریکا اخیراً گزارش داد تصاویر ماهواره‌ای گرفته شده توسط مؤسسه اطلاعاتی «استراتژیک سنتینل»، انباری از موشک در گومچانگ-ری، منطقه‌ای کوهستانی در استان شمالی پیونگان، را نشان می‌دهد که سرویس اطلاعاتی آمریکا معتقد است این کشور در اواخر دهه 1990 در آنجا تحقیقاتی در زمینه سلاح های هسته ای انجام می داده است. بر اساس گزارش "استراتژیک سنتینل"، این انبار موشک دارای ابعادی مشابه انبار موشکی ایران در تبریز است.
رایان بارنکلاو، بنیانگذار مؤسسه "استراتژیک سنتینل" در خصوص این انبار موشکی گفت: اگر این انبار ایران محل ذخیره موشک باشد و انبار کره شمالی که ما کشف کرده‌ایم دقیقاً همان ابعاد را داشته باشد، به احتمال زیاد این انباری که ما کشف کرده‌ایم نیز محل ذخیره موشک است.
در اینکه ایران و کره شمالی و پاکستان سال‌هاست که در زمینه فناوری موشکی و تحقیقات در خصوص سلاح‌های هسته‌ای همکاری دارند هیچ بحثی نیست. شواهد این همکاری همچنان آشکار است. موشک‌های بالستیک ایران، مهندسی معکوس طراحی‌های موشکی کره شمالی است.
"کلودیا روزت"، خبرنگار تفحصی مجله تاور، در شماره ماه ژانویه 2015 پیشینه‌ای از همکاری این دو کشور در حوزه موشکی ارائه داد.
کانزروتیو در ادامه مدعی شد: همکاری دیرینه میان این دو کشور این احتمال را افزایش می دهد که آنها در حوزه هسته ای هم همکاری و شراکت دارند، زیرا موشک‌های بالستیک برای شلیک کلاهک های هسته ای مقرون به صرفه هستند. بار دیگر باید تأکید کرد که بر اساس تحقیق 15 ساله ما، ایران، کره شمالی و پاکستان در زمینه سلاح‌های هسته‌ای و فناوری موشکی با یکدیگر همکاری داشته اند.
این نشریه همچنین نوشت: تکثیر فناوری های موشکی و هسته ای ایران، کره شمالی و پاکستان در دوره ریاست جمهوری جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها بر آمریکا تقریبا به یک اندازه پیشرفت داشت. زمانی که از ژنرال "اس.اف رودریگز"، رئیس سابق ستاد مشترک نیروهای مسلح هند، پس از جنگ خلیج (فارس) سوال شد چه درسی از این جنگ گرفته است در پاسخ گفت: بدون سلاح هسته ای با آمریکایی ها وارد جنگ نشوید.
جورج راسلی اظهارنظر این ژنرال هندی را اینگونه تفسیر کرد: کسی به دنبال سلاح هسته ای نمی رود مگر آنکه بخواهد با آمریکا بجنگد.
این نشریه در پایان افزود: این تهدید روزافزون سه جانبه یکی از بزرگترین چالش‌های راهبردی مغفول مانده‌ای است که دولت آینده دونالد ترامپ با آن روبروست و ما معتقدیم که به اندازه کافی به این مسئله بی توجهی شده است. اکنون وقت آن رسیده است که آمریکایی ها واقعیت را در مورد این تهدید بدانند و سیاستگذاران آمریکایی با آن مقابله کنند.
