گروه سیاسی- آمدن و یا نیامدن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 یکی از موضوعاتی است که نه تنها ذهن طرفداران وی را مشغول کرده بلکه به نظر می رسد حامیان اصلاح طلب او و منتقدین اصولگرای حسن روحانی نیز منتظر هستند ببینند آیا روحانی باز همی می خواهد رئیس جمهور شود.
احتمال نیامدن روحانی آنقدر جدی شده که مرتضی الویری از حامیان جریان اصلاح طلبی حتی در مصاحبه ای اعلام می کند که جهانگیری و عارف می توانند نامزدهای احتمالی جایگزینی روحانی باشند.
اما سوال اینجاست به راستی چرا سخن از جایگزینی نامزد برای روحانی در انتخابات آینده از سوی اصلاح طلبان مطرح می شود؟
در این خصوص می توان به چند سناریوی اصلاح طلبان برای انتخابات ریاست جمهوری پی برد:
اول اینکه عملکرد دولت یازدهم از آنچه در این سه سال و نیم گذشته مشهود است عملکرد قابل قبولی نزد مردم نبوده و مشکلات معیشتی که اقشار مختلف با آن دست و پنجه نرم می کنند همچنان معضل اصلی خانواده های ایرانی است، از سوی دیگر روحانی در شعارهای خود اعلام کرده بود اقتصاد را در 100 روز سر و سامان می دهد که چنین اتفاقی نیفتاد و همچنین دولتی ها که همه تمرکز خود را برر روی برجام گذاشته بودند به مردم وعده می دادند که در صورتی که برجام امضا شود بسیاری از مشکلات حل می شود اما پس از حدود یکسال از امضای برجام در عمل مردم دیدند که امضای برجام تاثیر آنچنانی در وضع اقتصادی آنها نداشته و بد عهدی آمریکایی ها به خصوص در تصویب طرح ده ساله تحریم های ایران نشان از نقض برجام داشت که عملا برجام را به نقطه صفر رساند.
به همین دلیل اصلاح طلبان که از ابتدای تشکیل دولت سیاست یک بام و دو هوا در پیش گرفته بودند و هرگاه دولت عملکرد خوبی داشت به خود نسبت داده و ضعف های دولت را به گردن آقای روحانی می انداختند تا عملکرد دولت به پای آنها نوشته نشود.
اصلاح طلبان از ابتدا نیز قصد داشتند از فرصت دولت یازدهم استفاده و به بازسازی بدنه اصلاحات در کشور بپردازند که تا حدودی موفق شده اند و به همین دلیل یک اصلاح طلب صد در صدی را به جای روحانی ترجیح می دهند.
دوم اینکه اصلاح طلبان با رصد فعالیت های رقیب خود در جناح اصولگرا می دانند که جریان ارزشی در کشور همانطور که در انتخابات مجلس نشان داد سعی در وحدت حداکثری دارد و در این راه گام های خوب و مثبتی را نیز برداشته و به همین دلیل با مطرح کردن نیامدن روحانی در انتخابات می خواهند القا کنند که رقیبی جدی برای اصولگرایان وجود ندارد تا استراتژی وحدت اصولگرایان را بر هم زده و از دل اصولگرایی چندین نامزد بیرون آید و اصلاح طلبان در بزنگاه انتخابات بتوانند با وحدت پیروز انتخابات شوند.
سوم اینکه اصلاح طلبان همواره در طول عمر دولت یازدهم نشان دادند هرگاه حرف از عدم حمایت از روحانی را پیش می کشند به دنبال گرفتن سهم از دولت هستند و می خواهند بار دیگر قبل از انتخابات با روحانی اتمام حجت کنند که در صورتی از وی حمایت می کنند که اگر وی در انتخابات آینده پیروز شد سهم عمده دولت در اختیار اصلاح طلبان باشد.
هر چند اصلاح طلبان با یک تیر سه نشان را هدف گرفته اند اما مردم منتظراند تا دولت در پایان کار خود در چهار سال گزارش عملکرد دهد و اینکه چرا وعده های انتخاباتی آقای روحانی عملی نشده و چرا کلید وی نتوانسته قفل مشکلات مردم را باز کند.
