اندیشکده «یوراسیا» در تحلیلی نوشت: گسترش سامانه دفاع موشکی ناتو تهدید علیه ایران و روسیه است. تصمیم سران ناتو (سازمان پیمان همکاری‌های آتلانتیک شمالی) در افزایش و توسعه سامانه دفاع موشکی محدود به اروپای شرقی چون لهستان و کشورهای حوزه بالتیک نخواهد شد و در مرحله بعدی کشورهایی چون اوکراین، گرجستان و جمهوری آذربایجان را نیز شامل می‌شود.
بر اساس این گزارش، در نشست اخیر ورشو، پایتخت لهستان چنین موردی برداشت شد که در مرزهای روسیه و ایران در آینده تهدیدهایی وجود خواهد داشت بنابراین ناتو در حال گام برداشتن برای مواجهه با تهدیدهای ناشی از مرزهای تهران و مسکو است و غرب سعی دارد مواضع خود را در نزدیکی این دو کشور تقویت نماید. دلیل آن هم این است که ایران و روسیه جایگاه و موقعیت خود را در منطقه و در سطوح بین‌المللی در سال‌های اخیر افزایش داده‌اند و از سویی هر دو بازی مستقلی خارج از محور غرب را تعقیب کرده و در عین حال مخالف هر نوع توسعه طلبی هستند.
یوراسیا در ادامه نوشت: روسیه با اتخاذ رویکرد واقع بینانه سعی کرده با غرب به توافق‌هایی دست یابد در حالی‌که مواضع آمریکا که استفاده از زبان زور و نظامی‌گری است، در اکثر مواقع در عمل شکست خورده است. در مورد ایران نیز این کشور تاکید بر وجود محور مقاومت در خاورمیانه دارد و در واقع تلاش‌های این کشور تاکیدی بر مخالفت با سلطه زور غرب و تهدید های آن در منطقه است.
این اندیشکده با اشاره به عدم موفقیت ایران و روسیه برای مواجه انفرادی با تهدیدهای غرب نوشت: قابلیت‌ها و توان بالقوه ایران و رویه به‌گونه‌ای است که این دو کشور نمی‌توانند جداگانه با تهدیدهای امنیتی غرب مقابله نمایند و تجربیات گذشته نیز نشان داده که تلاش‌های منحصری این دو هزینه بر بوده اما تجربیات حاصل شده از تعامل موقت بین ایران و روسیه در مواجه با تجاوز ژئوپلتیک غرب در سوریه به طور نسبی موفقیت آمیز بوده و در دفع آن‌ها موثرتر عمل کرده است . با وجودی‌که شکل دادن ائتلاف بین تهران و مسکو برای مواجه با غرب امکان پذیر نیست و آن‌ها اشتیاقی نیز به آن ندارند ، ایجاد یک ائتلاف موقت بین آن‌ها قابلیت مقاومت برابر زبان زور غرب را افزایش می‌دهد .
اندیشکده یاد شده در خاتمه نوشت: ایجاد یک محور پایدار متعادل برای همکاری بین ایران و روسیه نه تنها مفید است بلکه به خاطر توسعه طلبی غرب و تهدید طولانی مدت علیه امنیت ایران و روسیه موثر است و این امر از طریق نهاد‌هایی چون سازمان «همکاری‌های شانگهای» و یا «سازمان پیمان امنیت جمعی» میسر خواهد بود. چنین چارچوب همکاری نه تنها به ایران و روسیه برای مواجهه با تهدیدهای نامتقارن ناشی از توسعه طلب غرب کمک می‌کند، بلکه برای مواجهه با تروریسم نیز کارایی دارد. ایران و روسیه با ایجاد تعامل موقت می‌توانند نیازهای امنیتی خود را حتی در صورت لزوم از غرب رفع نمایند. بهر حال، چنین تعاملی واکنش موثرتر به تهدیدها خواهد بود و هزینه‌های دو طرف را نیز کاهش می‌دهد.
