گروه سیاسی-تیپ ۶۵ نیروهای ویژه هوابرد معروف به کلاه سبزهای ارتش ایران زبده‌ترین نیروی ویژه ارتش جمهوری اسلامی ایران است که در سال ۱۳۷۱ به تیپ ۶۵ تغییر یافت. مأموریت اصلی این تیپ جنگ ناهمتراز تعریف شده است. پرسنل این تیپ افرادی گزیده از پرسنل لشکر ۲۳ نوهد سابق هستند.
به گزارش افکارنیوز،کلاه سبز ها با طی کردن آموزش‌های ویژه و تخصصی در طول خدمت، قادر به انجام عملیات‌های ویژه در داخل خاک ایران و خارج از آن هستند. درواقع این تیپ در سال ۱۳۴۹ تحت نام تیپ ۲۳ نیروهای ویژه هوابرد (نوهد) توسط سرلشکر خلبان منوچهر خسروداد تأسیس گردید و هرساله نیروهای مخصوص زبده را تربیت و آماده خدمت از مرزهای زمینی و خاکی کشور می‌نمود و بعدها این یگان از تیپ به لشکر ارتقا یافت.
شکل‌گیری تا انقلاب ۱۳۵۷
نخستین تلاش‌ها برای شکل‌دهی نیروهای مخصوص در ارتش ایران به سال ۱۳۳۲ بازمی‌گردد. در این سال ۱۰ نفر از کارکنان نیروی زمینی ارتش شاهنشاهی برای طی دوره چتربازی به کشور فرانسه و ۲ سال بعد در بازگشت به کشور، واحد چتربازی را پایه‌گذاری کردند. این واحد در سال ۱۳۳۸ به گردان چتربازی ارتقاء یافت. در همان سال تیپ ویژه هوابرد با شماره ۲۳ به نام «تیپ ۲۳ نیروهای ویژه» در قالب ۵ گردان عملیاتی، یک گردان پشتیبانی، یک دسته مخابرات و گروهان قرارگاه و آموزشگاه جنگ‌های نامنظم تشکیل شد. در سال ۱۳۴۹، به «تیپ ۲۳ نیروهای ویژه هوابرد» تغییر نام یافت و یکسال پس از آن، دو یگان دیگر به نام‌های «رهایی گروگان» و گروهان «عملیات روانی» نیز به ساختار تیپ ۲۳ اضافه شد. مقر اصلی این تیپ در پادگان نظامی باغشاه (پادگان حر) قرار داشت.
نماد اختصاری نوهد
بعد از انقلاب تا امروز
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تصمیم فرماندهان ارتش بر حفظ این نیرو و محول کردن مأموریت‌های خاص و ویژه به آن بود؛ بنابراین در درگیری‌های خوزستان، سیستان و بلوچستان و کردستان که در اویل انقلاب ایران بسیار شایع بود، به طور فراگیر از این نیرو استفاده شد. پس از افشای طرح کودتای نوژه که بر طبق اعترافات عاملین آن قرار بود تعداد قابل توجهی از نیروهای این تیپ نیز در تهران وارد عمل شده و کنترل نقاط حساس را در اختیار بگیرند.
ازجنگ ایران و عراق تا درگیری با مجاهدین و کومله
با شروع جنگ ایران و عراق نیاز به ارتقای اندازه این نیرو به لشکر احساس شد؛ بنابراین لشکر ۲۳ تکاور تشکیل و ماموریت‌های مختلفی توسط این لشکر در طول جنگ ایران و عراق انجام گرفت؛ از جمله حضور تیپ ۶۵ این لشکر در عملیات بیت‌المقدس و عملیات کربلای ۵. نیروهای نوهد در جنگ‌های چریکی و برون مرزی فعالیت داشتند٬عملیات تیپ نوهد بیشتر در خاک عراق انجام می‌شد.ولی حضور در نبردهای کلاسیک هم داشتند.
درگیری‌های بسیاری با مجاهدین خلق و کومله در کردستان داشت، کردستان ناآرام بود ولی هیچوقت تصرف نشد تیپ نوهد در کردستان و جنوب با مصطفی چمران عملیات‌های بسیاری انجام دادند.
پس از پایان جنگ، نیاز به حضور یک نیروی ویژه در کشور ایران احساس شد، بنابراین با دستور فرمانده کل قوا در سال ۱۳۷۰، تیپ ۶۵ (سومین تیپ از لشکر تکاور مشتمل به ۳ گردان ۷۴۵، ۷۴۸ و ۱۵۴) از لشکر ۲۳ جدا شده و به صورت مستقل درآمد. پس از جدایی، عنوان «تیپ ۶۵ نیروهای ویژه هوابرد» برای آن انتخاب شد و از سال ۱۳۷۱ فعالیت تخصصی خود را آغاز کرد. در همان زمان رنگ رسمی لباس سربازان سبز انتخاب شد که موجب شد این نیروها در ارتش ایران «کلاه سبزها» لقب بگیرند. بیشتر عملیات‌های این تیپ محرمانه است.
مانور تهران
سرلشکر امیر صیاد شیرازی با توجه به ماموریت‌های حساس نیروهای ویژه و عمدتاً برون مرزی تیپ ۶۵، پیشنهاد برگزاری یک مانور شهری را مطرح کردند تا هم نتیجه آموزش‌های جدید این تیپ مشخص شود و هم توانایی نیرو مخصوص‌های این تیپ که پس از پایان جنگ در هیچ رزمایشی شرکت نکرده بود، محک زده شود؛ لذا در سال ۷۱، بنا بر تدابیر خود صیاد شیرازی چند نقطه در شهر تهران به عنوان اهداف این مانور تعیین شد و نیرو مخصوص‌های این تیپ موظف شدند تا بدون در اختیار داشتن هرگونه سلاحی اهداف از پیش تعیین شده در تهران را در زمان مشخصی تسخیر کنند.
اهداف در نظر گرفته شده همچون برخی کلانتری‌ها، پاسگاه‌ها، تعدای از ادارات، بعضی از پادگان‌ها و حتی سازمان رادیو و تلویزیون آن زمان، که جزو اهداف از پیش تعیین شده بودند به گونه‌ای انتخاب شده بودند که هم از حساسیت بالایی برخوردار بودند و هم در مواردی ورود به آن‌ها غیرممکن به نظر می‌رسید این در حالی بود که در این مانور نیروهای شهری موظف شده بودند که از این محل‌ها در برابر هر نیروی متخاصمی، در طول برگزاری مانور به شدت محافظت کنند که خوشبختانه نیرو مخصوص‌های تیپ ۶۵ نوهد موفق شدند اهداف از پیش تعیین شده را در مدت زمانی کمتر از زمان تعیین شده به تسخیر خود درآورند.
یکی از نقاط قوت نیرو مخصوص‌های تیپ ۶۵ در این مانور آموزش ویژه‌ای بود که به همت صیاد شیرازی و دیگر فرماندهان این تیپ، برای آن‌ها طراحی شده بود و این نیروهای مخصوص برای هرگونه نفوذ از بین بردن و تسخیر اهداف خود در عملیات‌های برون مرزی، از آن بهره‌مند بودند؛ آموزش‌هایی که طی آن نیروهای مخصوص این تیپ با لباس بومی هر منطقه و با لهجه و زبان خاص آن در پوششی از نیروهای محلی به اهداف مورد و نفوذ کنند.
