«یو اس نیوز» در مطلبی نوشت: روز گذشته مجلس نمایندگان آمریکا بار دیگر لایحه ای را تصویب کرد تا توافق هسته ای ایران لغو شود. همانند بیش از 60 رای پیشین که برای جلوگیری از برنامه بیمه همگانی اوباما داده شده بود این رای مجلس نمایندگان برای جلوگیری از پیشرفت توافق هسته ای تاکنون تنها دستاوردش هدر رفتن وقت نمایندگان بوده است.
هرچند برخی در کنگره به گونه ای رفتار می کنند که گویی به فکر برگزاری جشن های آینده هستند، جهان در ماه گذشته دگرگونی های بنیادینی را در پیوند میان ایران و آمریکا به چشم دید. توافق ایران اکنون بی کم و کاست اجرا شده و ایران از برنامه هسته ای خود در اندازه ای چشمگیر کاسته است. تهران سانتریفیوژهای خود را باز کرده و اندوخته اورانیوم غنی شده را به بیرون از کشور فرستاده و درون رآکتور اراک سیمان ریخته است. و اگر این ها خبر خوشی نبودند، پنج شهروند آمریکایی اکنون آزاد شده اند و این نشانه شگفت انگیزی از آن است که دیپلماسی چه کارهایی می تواند بکند.
با این همه، کنگره در تلاش است تا بر ضد توافق ایران رای بدهد. با توجه به اینکه این لایحه رای کافی ندارد تا وتوی رئیس جمهور را خنثی کند یا حتی پشتیبانی سنا را با خود داشته باشد، آشکار است که این چیزی بیش از یک ترفند حزبی نیست.
ترفندها و بازیهای حزبی به کنار، تهدید کنگره برای توافق هسته ای همچون گذشته سر جای خود مانده است. هر دو مجلس باید «قانون تحریم های ایران» را تمدید کنند. این قانون در پایان سال 2016 منقضی خواهد شد.
نویسنده می افزاید: هم اکنون سرنوشت این قانون لقب «دور دوم گفتگوها بر سر توافق ایران» را به خود گرفته و سناتورها، مارک کرک و باب منندز، که دشمن توافق ایران هستند لایحه ای پیشنهاد کرده اند تا قانون پیش گفته تا سال 2026 تمدید شود. صد و چهاردهمین نشست کنگره به احتمال فراوان نخواهد گذاشت تا ستون فقرات رژیم تحریم های آمریکا به این سادگی منقضی شود. ولی پرسش این است که چارچوب تازه آن چگونه خواهد بود. در توافق هسته ای ایران با 1+5 جلوی آمریکا در تحمیل تحریم های تازه در پیوند با هسته ای گرفته شده است.
در پایان این گزارش آمده است: کنگره می بایست به جای به هم زدن توافق هسته ای کمک کند تا تضمین شود هر دو طرف به بندهای توافق متعهد بمانند. تحریم های تحریک کننده راه پیشرفتی را که تا کنون به دست آمده خواهد بست. برای آن دسته از نمایندگانی که به راستی نگران ایران هسته ای هستند زمان آن رسیده تا برای اطمینان از این که توافق همچنان دنبال می شود همکاری سازنده ای داشته باشند. و توده های میلیونی که دیپلماسی را برتر از جنگ می دانند چیزی کمتر از این انتظار ندارند.
