«انور قرقاش» مشاور دیپلماتیک رئیس کشور امارات متحده شامگاه سه‌شنبه، در اجلاس «گفت‌وگوی رایسینا» در دهلی‌نور به تحولات منطقه و روابط کشورهای خاورمیانه با ایران پرداخت.
او در ابتدای گفت‌وگوی خود، با اشاره به تحولات سال گذشته خاورمیانه گفت: «تحولات یک سال گذشته در خاورمیانه، به مثابه یک زمین لرزه ژئوپلیتیکی است. در نتیجه آن، باید از درس‌های آن عبرت بگیریم و در بسیاری از مسائل ورود پیدا نکنیم و به‌طور همزمان رویکرد خود را مشخص کنیم.»
قرقاش اظهار داشت: «تمام اقدامات ما باید در راستای تنش زدایی باشد و با یکدیگر در ارتباط باشیم تا هیچ حفره‌ای وجود نداشته باشد. جنگ واقعیت‌های مختلفی در خاورمیانه را تغییر داده است.»
او افزود: «مشخص است که یکسری راهکار کارساز نیستند. یکی از این راهکارها، محدودسازی فلسطینیان توسط اسرائیل است. این اقدام کارساز نبوده است و به درگیری‌های مختلف انجامیده است.»
قرقاش همچنین اظهار داشت: «کشورهای خلیج فارس متوجه شده‌اند که برخورداری از اقتصادی آزاد و لیبرال در جهانی درحال پیشرفت، حیاتی است و این مسئله باعث شده این کشورها عملکرد خوبی داشته باشند. اولویت دادن به اقتصاد بسیار مهم است. علاوه‌بر فروش عقاید خود به مردم، باید بتوانیم در زندگی روزمره آن‌ها نقش مفیدی ایفا کنیم.»
ترامپ یک رئیس جمهور غیرمتعارف است
او در پاسخ به سوالی درباره چشم انداز صلح در دولت دوم «دونالد ترامپ» در منطقه غرب آسیا تأکید کرد: «قدرت‌های خارجی همچنان مهم هستند. خاورمیانه همچنان منطقه‌ای برای درگیری بین قدرت‌های منطقه‌ای در جهت تعمیق نفوذ خود در منطقه است. اما برخی از کشورها بر این باورند که قدرت‌های خارجی درحال تعیین سرنوشت کشورها هستند.»
قرقاش اظهار داشت: «قدرت‌های خارجی در برخی از مواقع ایفای نقش می‌کنند اما هرچقدر از داخل متحد باشید فضای کمتری به قدرت‌های خارجی برای مداخله می‌دهید.»
او افزود: «ترامپ یک رئیس جمهور غیرمتعارف است. اما با او فرصت‌هایی وجود دارد. باید به دولت آمریکا نشان دهیم که نیاز است فراتر از محدودسازی فلسطینیان اقدام شود.»
باید روی نقاط اشتراکمان با ایران تمرکز کنیم
مشاور دیپلماتیک رئیس کشور امارات در ادامه اظهار داشت: «امارات و سایر کشورهای عربی باید به جای تمرکز بر اختلافات، به دنبال تأکید بر نقاط مشترک خود با ایران باشند. اگر از دیدگاه "نیمه پر لیوان" نگاه کنیم، می‌توانیم ببینیم که زمینه‌های همکاری با ایران بسیار بزرگتر از حوزه‌های اختلافمان با این کشور. این بخشی از گفت‌وگوی ما با تهران است.»
وی خاطرنشان کرد: «تغییر سیاست ایران به سمت ایجاد روابط قوی منطقه‌ای، تحولی دلگرم‌کننده است. ما باید به تصمیمات ایران که دارای حاکمیت است احترام بگذاریم. در عین حال، ما معتقدیم که با ایجاد محیط مناسب، این خود اعتماد به نفس بیشتری ایجاد می کند.»
عدم بازگشت امارات به جنگ با یمن
قرقاش همچنین در پاسخ به سوالی درباره حملات تجاوزگرانه آمریکا به یمن و حمایت یا عدم حمایت امارات به‌عنوان یکی از کشورهای ائتلاف که پیشتر علیه یمن جنگیده‌اند، اظهار داشت: «ما هیچ اشتهایی برای بازگشت به جنگ یمن نداریم. ما به دریای سرخ علاقه داریم، اما فکر می کنیم که کشورهایی هستند که علاقه بیشتری به دسترسی به دریای سرخ دارند.»
آینده پیمان ابراهیم
او ضمن خواندن «پیمان ابراهیم» به‌عنوان یکی از «موفقیت‌های بزرگ» دولت اول ترامپ اظهار داشت: «انتظار داریم این رویکرد مجددا مرکزیت پیدا کند.»
قرقاش افزود: «برای ما، کار روی مسیرهایی که من آن را لجستیکی می نامم بسیار مهم است. این پیمان نمونه‌ای از اهمیت فزاینده همکاری اقتصادی و لجستیکی در سراسر مناطق است.»
نظم جهانی درحال تغییر است
او در پاسخ به سوالی درباره چشم اندازه روابط فرا آتلانتیکی و تغییر نظم جهانی افزود: «نظم جهانی درحال تغییر است. بسیاری از ساختارهای جهانی دیگر در سر جای خود قرار ندارند. این مسئله برخی از کشورها را نگران کرده است. اما برای برخی از کشورها اطمینان دارند که جهان درحال تغییر است. این تغییرات یک شبه رخ نخواهد داد اما روابط فرا آتلانتیکی که یکی از ستون‌های نظم جهانی بود درحال تغییر است.»
قرقاش در پاسخ به سوالی در رابطه انفعال کشورهای عربی در تحولات اخیر در غرب آسیا مدعی شد: «گروه‌های شبه نظامی نیز در شکل‌گیری جنگ کنونی نقش داشته‌اند. اولین قدم باید تقویت حکومت‌ها در سوریه، لبنان و دیگر کشورها باشد. اگر فکر کنیم که قدرت‌های خارجی درحال تعیین شرایط منطقه هستند در این تله خواهیم افتاد که ما نقشی نداریم.»
او ادعا کرد: «باید باور داشته باشیم که می‌توانیم از طریق همکاری و قدرت داخلی اثرگذار باشیم. ساختار کشورهای عربی می‌تواند حمایت کننده باشد اما کشورها باید بر قدرت خود اتکا کنند.»
مشاور دیپلماتیک رئیس کشور امارات در پاسخ به سوالی درباره تحولات درحال شکل‌گیری در نظم جهانی اظهار داشت: «یک انقلاب درحال وقوع است. سازمان‌های منطقه‌ای قدرت بیشتری در گذشته دارند. نظم جهانی کنونی همچون کت و شلواری است که در سال ۱۹۴۵ دوخته شده و جهان کنونی بسیار بزرگتر از آن دوران است.»
