سالروز بازگشت بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی از تبعید، از چند زاویه، سرنوشت‌ساز و به قول امام خمینی (ره) یوم‌الله است:
اول. باید روزها و مناسبت‌هایی در تاریخ و تقویم رسمی کشور وجود داشته باشد تا هرساله با فرارسیدن آن‌ها، یادمان بیاید عزت، آزادی، استقلال و امنیت امروز، آسان به‌دست‌نیامده و پای نهال انقلاب که امروز به درخت تناوری بدل شده، خون‌ها ریخته‌شده و در این مسیر مجاهدت‌ها شده است. دوازدهم بهمن ، باید در تاریخ بماند تا به‌یادآوریم پیش از آنکه امام بیاید، کجا بودیم و امروز کجاییم و چقدر مدیون شهدا و زنان و مردان مجاهد انقلابیم.
دوم. دوازدهم بهمن ۱۳۵۷، روزنامه اطلاعات با تیتر درشت در صفحه نخست نوشت: «امام آمد».
شاید بهتر بود می‌نوشت: «امام را خدا آورد». رهبری که تا روز پایانی حیاتش، در کنار مردم ماند، از مردم و با مردم بود و در اوج قدرت، حقیقتا همچون اضعف مسلمین می‌زیست. امام، با وجود آنکه در راه انقلاب، فرزندش سیدمصطفی که در فقاهت و نخبگی از نوادر به‌شمار می‌رفت را تقدیم کرده و پدر شهید بود، باز هم در انقلاب برای خود نقشی و حقی قائل نبود و این نکته را بارها اعلام می‌کرد. او در برابر نمایندگان ابرقدرت‌ها محکم و مقتدر و در برابر خانواده‌های شهدا و عموم ملت، نرم و متواضع بود. از سویی خودش و انقلابی که رهبری کرد، نقل مجالس و محافل سیاسی جهان بود و از سوی دیگر، عارف و شاعر و لطیف بود. مکتبی به راه انداخت که رهروان آن‌روزش، مطهری و بهشتی و چمران و رجایی بودند و سالکان واصل امروزش شهریاری و احمدی روشن و حاج قاسم سلیمانی. آری باید دقت کرد؛ دوازدهم بهمن ۵۷، اینچنین امامی آمد. او زود در دل مردم جا باز کرد، مردمی که پیش از آن شخص اول کشورشان را بسیار مغرور و متکبر و در برابر بیگانگان، متواضع دیده بودند. مردم، شاهی دیده بودند که هر سال با خانواده برای تعطیلات زمستانی، سفری طولانی به سوئیس داشت تا جایی که محل اقامتش در دامنه کوه آلپ به پایتخت زمستانی ایران مشهور شده بود؛ فردی که از شدت تزلزل، در ادبیات سیاسی دنیا به شاه چمدانی معروف بود، یعنی کسی که در هر لحظه آماده فرار است.
همین چند هفته پیش، یکی از رسانه‌های خارجی، میزان خروج سرمایه توسط شاه و خانواده‌اش را ۳۵ میلیارد دلار تخمین زدند که این تازه شامل بسیاری از جواهرات و اجناس گرانبها نمی‌شد. دوازدهم بهمن، بزرگ شد چون چنین دیوی بیرون شده و چنان فرشته‌ای درآمده بود.
سه. موارد یاد شده، در باب اهمیت تاریخی دوازدهم بهمن و آغاز دهه فجر انقلاب است. اما دهه فجر، برای امروز چه کارکردی دارد؟ کوهنوردان در پیمایش مسیر به سمت قله، در چند ایستگاه درنگی کرده و پایین دست را نگاه می‌کنند که چقدر راه آمده‌اند و به قله می‌نگرند تا بدانند چه مسیری در پیش دارند. زمان را بررسی می‌کنند و خود را در هر ایستگاه ارزیابی کرده و قدری نفس‌گیری می‌کنند. مسیر ملت ایران به سوی قله تمدن اسلامی، بهمن ۵۷ آغاز شد و هر سال، نیاز به ارزیابی و نفس‌گیری دارد. دهه فجر، ایستگاه ارزیابی و نفس‌گیری انقلاب اسلامی ایران و فرصت نگاه به گذشته و برنامه‌ریزی برای آینده پرافتخار است، آن‌هم با رهبری کسی که خلف صالح و شایسته امام است؛ هم‌او که از ابتدای انقلاب با امام بود و بعد از امام نیز نگذاشت مسیر و آرمان او فراموش و تحریف شود.
