مرضیه هاشمی خبرنگار آمریکایی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: این عکس از پوشش خبری روزنامه دیلی میل هست از صحبت دو زن سیاستمدار راجع به برگزیت . مفهوم تیترش اینه: بی خیال برگزیت. ببین پاهای کی قشنگ تره؟!
البته به این روزنامه خیلی نقد شد. حقش بود. بی شرم و شعور گفته بود، چیزی رو که خیلی ها فکر کردن ولی نگفتن.
اولین باری که مادرم منو با حجاب دید خیلی ناراحت شد. چند ماهی بود تو تماسهای مختلف بهش میگفتم. راجع به چیزهایی که از اسلام خونده بودم و دوست داشتم. ولی انتظار نداشت با مسلمون شدن پوششم اینقدر عوض بشه. بحث کردیم با هم. آخرش با تاسف سری تکون داد و گفت حیف! تو میتونستی تو رسانه آینده درخشانی داشته باشی. دیگه تموم شد...
حرفشو قبول داشتم. تا آخر آخر مطمئن شدنم از اسلام حجاب نزاشتم. این رو میدونستم که ظاهر چقدر برای مسولین رسانه مهمه. تو یه شبکه خبری کوچک کار میکردم. دیده بودم که مخصوصا زنها چقدر باید به ظاهرشون دقت کنن. که چطور هم چهره و بدنشون مخاطب رو جذب کنه و هم غیرحرفه ای به نظر نیان.
این دقت ها برای خانم ها اصلا کار ساده ای نبوده و نیست. شکایت هایی خوندم از مجری های شبکه های مختلف مخصوصا FOX. از سختی های پوشیدن دامن کوتاه و پاشنه بلند. از فشار نگه داشتن فرم بدن بعد از زایمان. از نگاههای غیرحرفه ای مدیر و همکارا و ... بهشون
من این روزها بیشتر یاد این زنها میفتم. آخه این مرضیه ای که تو آینه میبینم، با اون ملانی ایوت بیست ساله خیلی فرق کرده. وقتی دارم لبه روسریم رو صاف میکنم، چروکهایی تو صورتم میبینم که میدونم صاف شدنی نیستن. و این باعث میشه حس کنم... که چقدر خوشبختم!
خوشبخت که مجبور نیستم مثل خیلی از زنهای همکارم تو دنیا هر روز کلی وقت صرف ست کردن لباس و درست کردن مو بکنم. خوشبخت که تو شغلم زور دانش و تجربه کاری، به چروکهای ریز و درشت صورتم میرسه. خوشبخت که محجبه ام و با پیر شدن منقضی نمیشم. حتی تو کار رسانه!
فردا اول فوریه، روز جهانی حجابه. روز حدودی که قرن هاست خیلی از مردم دنیا انواعش رو رعایت میکنن. و واقعیت اینه که حجاب محدودیت میاره. محدودیت واسه نمایش تن، تا محتوای ذهن بهتر دیده بشه. و محدودیت واسه شرکتهایی که میخوان جای خالی کیفیت تو کالا و خدمات رو با سر و سینه و ساق پای زنها پر کنن.
حجاب به مصون بودن کمک میکنه. و مصونیت حق ماست. ولی حیف که خیلی کمن، حامیان حقوق زن...
