اواخر سال آینده میلادی، احتمالا در ماه سپتامبر، خبرنگاران برای رویدادی منحصر بفرد در افغانستان گرد هم خواهند آمد مصاحبه با یک نظامی مرد یا زن آمریکایی که زمانی که جنگ در افغانستان آغاز شد، به دنیا نیامده بود. او یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ را به یاد نخواهد آورد.
این یادآوری ناخوشایند خواهد بود که آمریکا در ۲۲۵ سال از ۲۴۲ سال موجودیت خود در جنگ بوده است.
در سال ۱۹۶۱ میلادی، دوایت آیزنهاور رئیس جمهور وقت آمریکا که هم از لحاظ سیاسی و هم نظامی به بالاترین مقام رسیده بود، در روزهای آخر ریاست جمهوری خود درباره قدرت مجموعه‌های صنعتی نظامی هشدار داد و اینکه چگونه جنگ می‌تواند به خودی خود یک پایان باشد.
اما افرادی که پس از آیزنهاور به کاخ سفید راه یافتند مانند جان اف کندی، هشدار او را نشنیدند و میلی به عمل به توصیه‌های وی نداشتند.
در دوره ریاست جمهوری کندی، آمریکا در مقابل کوبا قرار گرفت و پس از آن جنگ ویتنام و جنگ‌هایی حتی پس از مرگ کندی در کامبوج و لائوس آغاز شد.
علاوه بر این، آمریکا در کشور‌های دیگری از جمله لبنان، گرانادا، کوزوو، سومالی و لیبی مداخله نظامی کرد. این‌ها قبل از جنگ‌های مصیبت بار و فاجعه آمیز عراق و افغانستان روی دادند.
در تعدادی از جنگ‌ها آمریکا به صورت نیابتی حضور داشت که از جمله آن‌ها می‌توان به جنگ‌هایی در کشور‌های آنگولا، جمهوری دموکراتیک کنگو، تیمور شرقی، گواتمالا، اندونزی، یوگسلاوی سابق، پاکستان، نیکاراگوئه، السالوادور، سوریه و سودان اشاره کرد.
در این جنگ ها، میلیون‌ها نفر کشته شدند و تریلیون‌ها دلار از بین رفت بدون آنکه نتایج قابل ملاحظه‌ای به همراه داشته باشند.
از حادثه یازدهم سپتامبر، این جنگ‌ها ۶ تریلیون دلار برای آمریکا هزینه داشته است.
خبر خوب این است که این کار‌ها در میان برخی در دولت ترامپ طرفداری ندارد و رئیس جمهور این سوال را مطرح کرده است که چرا آمریکا مردان و زنان خود را در سوریه، عراق و افغانستان، مکان‌هایی که تهدیدی مستقیم برای آمریکا نیستند، در معرض خطر قرار داده است.
