مواضعِ متحدِ 27 عضو اتحادیه اروپا در قبال انگلیس منجر به نارضایتی و نگرانی نخست‌وزیر این کشور شده است. ترزا مِی که خود از مخالفان برگزیت محسوب می‌شد، هم اکنون مطابق همه‌پرسی سال گذشته میلادی و رأی مثبت شهروندان انگلیسی مبنی بر خروج از اتحادیه اروپا، مذاکرات برگزیت را با بروکسل آغاز کرده است. «خانم نخست‌وزیر» درصدد بود در این مذاکرات با دستی برتر حضور پیدا کرده و بسیاری از خواسته‌های خود را بر اتحادیه اروپا تحمیل نماید. با این حال سران اروپای واحد نشان داده‌اند که زیربار خواسته‌های لندن در این خصوص نمی‌روند. کار به جایی رسیده است که بسیاری از سران اروپایی نسبت به مذاکرات برگزیت دید مثبتی ندارند و زیاده‌خواهی‌های لندن در مقابل اروپای واحد را عاملی برای شکست مذاکرات می‌دانند.
ترزا مِی، مواضع سخت‌گیرانه و یکپارچه سران اروپایی در خصوص برگزیت را به انتخابات سراسری سال 2017 مرتبط می‌داند، انتخاباتی که قرار است در خرداد ماه امسال در انگلیس برگزار شود. اظهارات اخیر نخست‌وزیر انگلیس پس از دیدار با ملکه الیزابت در همین خصوص قابل تفسیر است: «مقامات و سیاستمداران اروپایی قصد دارند با طرح تهدیداتی درباره برگزیت، بر نتایج انتخابات سراسری بریتانیا تاثیر بگذارند. برخی از مقام‌های بروکسل خواستار موفقیت مذاکرات برگزیت نیستند. همه این اقدامات عمدا در زمانی انجام شده است تا بر نتایج انتخابات بریتانیا تاثیر بگذارد».
اما سوال اصلی اینجاست که مواضع مقامات اروپایی در قبال برگزیت، چه ارتباطی با برگزاری انتخابات سراسری امسال در انگلیس دارد؟ آیا ادعای ترزا مِی با واقعیات موجود سازگاری دارد؟ پاسخ این سوال منفی است! بدیهی است که اگر حزب محافظه‌کار در انتخابات سراسری انگلیس در مقابل حزب کارگر بازنده شود و جرمی کوربین و همراهانش به خانه شماره 10 داونینگ استریت راه یابند، مواضع تندتری را در قبال برگزیت اتخاذ می‌کنند. به عبارت بهتر، در چنین شرایطی از میزان تقابل اروپای واحد و لندن کاسته نخواهد شد و بلکه ممکن است این تقابل تشدید شود!
واقعیت امر این است که ترزا مِی در ماورای اظهارات و ادعاهای خود، نگرانی‌های دیگری دارد که صلاح نمی‌داند در مقابل دوربین خبرنگاران مطرح نماید! پس از برگزاری همه‌پرسی برگزیت، دیوید کامرون نخست‌وزیر سابق انگلیس نتوانست در مقابل فضای ایجاد شده در جامعه انگلیس مقاومت نماید و در نهایت ناچار به استعفا از سمت خود شد. این در حالی بود که کامرون قصد نداشت حتی در صورت رأی مثبت شهروندان مبنی بر خروج از اتحادیه اروپا از سمت خود استعفا دهد. مِی هم اکنون به شدت نسبت به تکرار تجربه کامرون هراسان است. او نگران است که برگزیت به پاشنه آشیل دولت وی تبدیل شود، چنانچه این عامل به پاشنه آشیل دولت دیوید کامرون نیز تبدیل شد. نخست‌وزیر کنونی انگلیس نگران است که او به دومین قربانی محافظه‌کار برگزیت تبدیل گردیده و ناچار به اسباب‌کشی از خانه شماره 10 داونینگ استریت شود. هم اکنون شهروندان انگلیسی متفق‌القول هستند که نخست‌وزیر کنونی این کشور در مذاکرات برگزیت قدرت مانور چندانی ندارد. با این حال رویکرد سخت گیرانه اتحادیه اروپا در قبال برگزیت، به معنای استقبال اروپای واحد از شکست دولت کنونی لندن نیست.
در نهایت اینکه نخست‌وزیر انگلیس با نگرانی هرچه تمام‌تر، مشغول رصد اوضاع سیاسی این کشور است. به نظر می‌رسد ترزا مِی در تعریف نسبت لندن و اروپا پس از برگزیت دچار سردرگمی شده است. این سردرگمی خود را در مواضع نخست وزیر انگلیس و برخی اعضای دولت وی از جمله بوریس جانسون وزیر امور خارجه انگلیس نشان داده است. بدون شک، جدال لندن و اروپای واحد بر سر برگزیت، از این پس شکل جنجالی‌تری به خود خواهد گرفت. موضوعی که نگرانی‌های مِی را دوچندان خواهد ساخت.
