گروه بین الملل - در هیاهوی میان موافقان و مخالفان رژیم سوریه، دو دیکتاتور نوظهور و در عین حال پرانگیزه حداکثر استفاده را از فضای بوجود آمده در پس بحران حلب کرده اند. یکی گریخته از چنگ کودتا و دیگری برآمده از کودتا مخالفان و دشمنان خود را تا جایی که می توانند در هم فروکوفته اند.
به گزارش افکارنیوز، رجب طیب اردوغان، مردی که این روزها به سختی بتوان او را نسبت به گذشته اش شناخت، ترکیه را به یکی از امنیتی ترین کشورهای جهان و حتی بزرگترین زندان خبرنگاران و روزنامه نگاران تبدیل کرده است. در سوی دیگر رقابت میان دیکتاتورترین های خاورمیانه این ژنرال السیسی رئیس جمهور مصر است که پا به پای اردوغان در حال تکمیل پروژه تکصدایی در مصر است.
روزنامه پر تیراژ "برلینر تسایتونگ" چاپ آلمان اخیرا در گزارشی درباره گسترش نفوذ جاسوسی در مساجد آلمان برای دولت ترکیه هشدار داده است. در این گزارش همچنین آمده است: "اداره‌ی دیانت" ترکیه از ماه سپتامبر به کارمندان خود دستور داده درباره‌ی مواضع سیاسی امامان جماعت، آموزگاران، اعضای هیئت‌اجرایی انجمن‌ها و نهادهای فرهنگی فعال در برلین تحقیق کنند و رابطه‌ی آنها را با شبکه‌ی سراسری هواداران فتح‌الله گولن، رهبری مذهبی جنبشی به همین نام مورد بررسی قرار دهند.
حالا رجب طیب اردوغان زیر گوش غرب و درست جایی که کسی کمتر انتظارش را داشت بزرگترین تور جاسوسی اش را برای از میان برداشتن مخالفان پهن کرده است. اعمال فشار بر هواداران یا نزدیکان "جنبش خدمت" همزمان با افزایش فشار بر رهبران کرد در ترکیه این کشور را تا مرز یک بحران عمیق اجتماعی سوق می دهد. بحرانی که هرچند نشانه های مستقیم آن دیده نمی شود اما گویا این روزها در استانبول، ایزمیر و آنکارا همه انتظارش را می کشند. در آخرین رویدادهای این کشور بازداشت رهبران حزب دموکراتیک خلق‌ها، حزب طرفدار کردها در پارلمان ترکیه و همچنین ده عضو دیگر پارلمان این کشور با واکنش‌های شدیدی روبرو شده است. مجلس ترکیه در بهار امسال به تحریک هم حزبی های اردوغان مصونیت پارلمانی نمایندگان را لغو کرد. وزارت کشور ترکیه علت بازداشت های گسترده نمایندگان حزب دموکراتیک خلق ها را خودداری آنها از حضور در دادگاه و ارائه شهادت درباره پرونده های مربوط به مبارزه با تروریسم اعلام کرده است. این بازداشت ها دیگر حتی تعجب و یا واکنش چندانی در میان مقامات بین المللی و اروپایی بر نمی انگیزد. اوضاع در سوریه آنچنان رقت بار و فاجعه آمیز است که دیگر کسی به چند بگیر و ببند ساده در کشوری که هنوز وضع اقتصادی نسبتا مناسبی دارد و علیرغم نا امنی‌ها و بمب گذاری ها هنوز در سواحلش می توان آفتاب گرفت اهمیتی نمی دهد اما سوال اینجاست که این وضع تا کی ادامه پیدا می کند؟
درواقع اردوغان به آرامی و در سر و صدای کُشت و کشتار در سوریه یکی از مخوف ترین دیکتاتوری های قرن را پایه ریزی می کند. یک دیکتاتوری مشروع که در عین حال این توانایی را دارد که از همه حق السکوت بگیرد. آمریکا و اتحادیه اروپا فقط اظهارنگرانی می کنند کاری که تا همین چندسال پیش در حوزه وظایف دبیرکل سازمان ملل بود.
