برای رسیدن به پست ریاست جمهوری، باید چه کاره بود، اگر نگاهی به زندگی رؤسای جمهور جهان بیندازیم، می بینیم که پاسخ به این سئوال، جوابی یکسان ندارد.
متئو رنزی، نخست وزیر ایتالیا
گام های نخست در مسیر سیاسی را از مدرسه آغاز کرد و در آن زمان، رئیس واحد دانش آموزیِ "حزب مردمی ایتالیا" شد. در سال 1999، در حالی که تنها 14 سال داشت به عنوان کم سن و سال ترین رئیس واحدِ بومیِ حزب، منصوب شد و سرانجام در سال 2014، نخست وزیر ایتالیا شد.
دیلما روسف، رئیس جمهور برزیل
در اواخر دهه شصت از قرن گذشته، رئیس جمهور کنونی برزیل، در فعالیت های انقلابی در این کشور حضوری فعال داشت و از اندیشه مقاومت مسلحانه ضد دیکتاتوری نظامی به شدت حمایت کرد. وی چندین سال در سازمان های سِریِ مسلح فعالیت کرد، اما هیچ گاه در فعالیت های نظامی، حضوری مستقیم نداشت. در سال 1970 بازداشت شد و در زندان مورد ضرب و شتم و شکنجه با شوکر قرار گرفت. در اواخر سال 1970 از زندان آزاد شد و به عنوان دبیر صندوق شهر پورتو الیگری منصوب شد، آن گاه عهده دار صندوق اقتصاد و آمار غیردولتی شد و پس از آن وارد دنیای سیاست شد.
آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان
او دانشمند فیزیک بود و در بنیاد مرکزی شیمی فیزیک وابسته به آکادمی علوم آلمان مشغول به کار بود. در همان حال، فعالیت سیاسی می کرد و مسئول تبلیغات و آگاه سازی بود. پس از فروپاشی دیوار برلین، تمام وقت خود را به فعالیت های سیاسی اختصاص داد.
باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا
نخستین رئیس جمهورِ آفریقایی الاصلِ آمریکاست. وی از دانشکدۀ کلمبیا فارغ التحصیل شد و حقوق را در دانشگاه هاروارد خواند. نخستین شغلِ او، مشاور مالی در شرکت Business International Corporation بود.
بشار اسد، رئیس جمهور سوریه
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در دبیرستان تیزهوشانِ عربی فرانسوی در دمشق گذراند. پس از فارغ التحصیلی، در دانشکدۀ پزشکیِ دانشگاه دمشق، مشغول به کار شد و در بیمارستان نظامی "تشرین" به عنوان چشم پزشک به کار مشغول شد. وی همچنین توجه ویژه ای به علوم رایانه ای داشت.
دیمتری مدودیف، نخست وزیر سابق روسیه
وی به دانشجویان خود می گفت: در آغازِ تحصیل در رشتۀ حقوق، به عنوان سپورِ دانشکدۀ حقوق کار می کرد. آن گاه به تدریس حقوق مدنی و حقوق رومی در دانشکدۀ حقوقِ دانشگاهِ لنینگراد ( سن پترزبورگ) پرداخت.
مائوریسیو ماکری، رئیس جمهور آرژانتین
فعالیت حرفه ای خود را با کار در شرکت های زنجیره ای آغاز کرد که پدرش آن ها را ایجاد کرده بود. در مدت 1995 تا 2007، عهده دارِ ریاست باشگاه فوتبال "بوکاجونیورز" بود. این باشگاه، وضعی بحرانی داشت، اما با آمدن ماکری، این باشگاه، به یکی از بزرگ ترین تیم های جهان تبدیل شد. در سال 2003، فعالیت سیاسی را آغاز کرد، تا این که به عنوان شهردار بوینس آیرس انتخاب شد.
جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا
او در رشتۀ ادبیات انگلیسی و علوم تربیتی، مدرک کارشناسی گرفت آن گاه زبان فرانسه و ریاضیات آموخت و در سال 2004، در یک شبکۀ رادیویی به کار مشغول شد.
نورسلطان نظربایف، رئیس جمهور قزاقستان
او سال ها در کارگاه آهنگری کارگری ساده بود، تا این که در سال 1965، به فعالیت حزبی روی آورد و کم کم مدارج سیاسی را در نوردید.
رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه
در نوجوانی فروشنده ای دوره گرد بود که در خیابان های شهر، شربت آبلیمو و کیک می فروخت. آن گاه همزمان با فعالیت در حزب "نجات ملی" در شرکت های حمل و نقل نیز کار می کرد. پس از کودتای نظامی ترکیه در سال 1980، در بخش خصوصی به عنوان مدیر به کار مشغول شد.
الکساندر لوکاشنکو، رئیس جمهوری بلاروس
لوکاشنکو، در فاصله سال های 1975 تا 1977 به عنوان مرزبان، در خدمت سازمان کا.گِ.ب بود. آن گاه به عنوان رئیس کشتزاری جمعی، کار کرد و در دورۀ بازسازی که به دوره "بریسترویکا" معروف است، به عنوان نماینده ای مردمی در شورای عالی بلاروس انتخاب شد.
