همه ساله، نخستین روز ماه می، سالروز گرامیداشت کارگران در سرتاسر جهان است که به یادبود این قشر پرتلاش و زحمتکش، برگزار می شود. در ایران نیز همگام با سایر کشورها، این روز بهانه ای برای پاسداشت کارگران کشورمان است. کارگران به علت اهمیت و حساسیت حضور آنها در عرصه های مختلف اقتصادی و همینطور جمعیت قابل توجه و اثر گذار آنان، مورد توجه بوده اند.
از پیش از انقلاب اسلامی که گروه ها و جریان های چپ گرا با تأسی به سنت های کمونیستی و مارکسیستی، ادعای حمایت از «پرولتاریا» را مطرح نمودند، تا پس از انقلاب اسلامی، حمایت از کارگران، همواره یکی از ادعاهای آنها بوده است. با این حال، بررسی کارنامه این گروه ها نشان می دهد که کارگران نه تنها بهره ای از این گروه ها نبردند بلکه یکی از بیشترین اقشاری بودند که به ویژه در دهه پرتلاطم 60 قربانی اقدامات خشن و خونین گروهک های تروریستی علیه شهروندان ایرانی شدند.
نکته قابل توجه این است که تعداد قابل ملاحظه ای از کارگران ترور شده ایرانی، توسط همین گروه های چپ گرا به خاک و خون کشیده شدند. براساس آمارها، از پیروزی انقلاب اسلامی تا ابتدای دهه 90 شمسی، 1628 کارگر هدف ترورهای گروه های تروریستی قرار گرفته اند. 228 نفر از این شهیدان زیر 18 سال سن داشتند و 1134 تن نیز دارای تحصیلات ابتدایی یا بدون سواد خواندن و نوشتن بودند. سن و سال این افراد و تحصیلات اکثریت این شهیدان تأکید بر این دارد که این افراد از اقشار و شهروندان معمولی جامعه بوده اند و وابستگی های سیاسی و حزبی یا گروهی نداشته اند. از میان مجموع تعداد این شهیدان، بیش از 400 تن از آنان توسط گروهک های چپ گرا که مدعی بیشترین حمایت از کارگران هستند ترور و به شهادت رسیده اند. و باز هم جالب تر آنکه از این تعداد بیش از 250 تن توسط گروهک تروریستی منافقین ترور شده اند. جالب از این حیث که منافقین، به رغم حجم زیاد جنایت علیه قشر کارگر، همچنان با فریب کاری، تلاش می کند تا خود را به عنوان حامی و پشتیبان این قشر از جامعه نشان دهد!
از چند دهه قبل روشن شده است که میراث داران مارکس هیچگاه نتوانستند در عرصه واقعیت، مدافعان خوبی برای کارگران و حقوق آنها باشند. کارگران برای آنان ابزاری جهت جلب حمایت توده ها و بهره برداری سیاسی بودند. حجم بالای کارگران ترور شده توسط این گروه ها در دهه 60 شمسی، نشان دهنده رویکرد خشن و تند این گروهک ها برای عبور از موانع و رسیدن به اهداف قدرت طلبانه و انحصار گرایانه خود، حتی در قبال اقشار ضعیفی است که ادعای حمایت از آنها را دارند و در این میان تفاوتی میان گروهک های چپ گرای رادیکال و رژیم های مارکسیستی وجود نداشته است. کارگران هر یک به گونه ای متفاوت قربانی یکی از این دو بوده اند.
1 می، برای مردم ایران، تنها روز کارگر نیست، این روز یادآور خاطرات صدها کارگری است که مظلومانه و در کنار سایر اقشار، توسط گروهک های خشونت طلب تروریستی به خاک و خون کشیده شدند.
