مشکلات اقتصادی و تلاش برای تأمین هزینه های زندگی مهم ترین دلیلی است که افراد ناچارند به شغل دوم روی آورند. همچنین پایین بودن دستمزد در شغل اصلی و با نگرانی از به خطر افتادن امنیت شغلی،افراد را ترغیب به کسب درآمد بیشتر با انجام شغل دم می نماید. دو شغله یا چند شغله بودن افراد هر چند ممکن است وضعت معیشتی خانواده را بهبود بخشد، اما بر میزان بهره وری، سلامت جسمی و روحی افراد، میزان تعامل با اعضای خانواده و... تأثیر گذار خواهد بود. از سوی دیگر انجام چندین شغل توسط یک فرد، می تواند موجب سلب فرصت های شغلی از افراد فاقد کار شود. به نظر می رسد تعادل میان درآمد؛ نرخ تورم و پایداری شغلی تا حد زیادی می تواند مانع روی آوردن افراد به انجام چندین شغل گردد.
در طرح آمارگیری نیروی کار، برای تعیین چگونگی فعالیت اقتصادی افراد از کلمه کلیدی کار استفاده شده است. کار آن دسته از فعالیت اقتصادی (فکری و بدنی) است که به منظور کسب درآمد(نقدی و غیر نقدی) صورت پذیرفته و هدف آن تولید کالا یا ارائه خدمت می باشد. در طرح مذکور افرادی که در هفته مرجع مطابق تعریف کار اظهار کرده اند که کار دیگری هم داشته اند، چند شغله به شمار می آیند. ملاک در نظر گرفتن شغلی اصلی با شغل دوم، تشخیص فرد می باشد و چنانچه فرد نتواند شغل اصلی خود را مشخص کند. ویژگی های آن شغلی که در دوره مرجع ساعت کار بیشتری را به آن اختصاص داده است. به عنوان شغل اصلی محسوب می شود ودر صورت مساوی بودن ساعات کارهمه مشاغل ، آن شغلی را که فرد در آن سابقه بیشتری داشته، به عنون شغل اصلی وی در نظر گرفته می شود باید به این نکته دقت نمود که آمار منتشر شده بر اساس خود اظهاری بوده و قطعاٌ دارای کم شماری می باشد. همچنین بسیاری از افراد ممکن است به انجام مشاغل کاذب بپردازند که به علت عدم اظهار آن، در آمار مذکور محاسبه نشده است.
