علی حسینی گفت: اقداماتی که وزارت جهاد کشاورزی در حوزه زعفران به ویژه پیاز طلای سرخ کرده، لازم بوده است؛ اما کافی نیست.
وی اظهار داشت: کشف و ضبط پیاز زعفران در مرزهای کشور بیانگر این است که روند خروج این محصول به صورت قاچاق همچنان به قوت خود باقی است.
عضو شورای ملی زعفران، با بیان اینکه پیاز زعفران سرمایه ملی ایران است، گفت: قدمت کشت زعفران در کشور به بیش از سه هزار سال می رسد و مردمان این سرزمین، به طور شایسته توانسته اند از این گیاه با ازش افزوده بالا در بخش کشاورزی حراست و حفاظت کنند.
وی افزود: برای بخش عمده ای از روستانشینان شرق کشور که هم اکنون با بحران شدید کم آبی مواجه هستند؛ تنها محصولی که می تواند معاش زندگی آنان را تامین و مانع از مهاجرت روستایی شود، گیاه زعفران است.
حسینی در پاسخ به این پرسش که چرا روستائیان پیاز زعفران را در اختیار دلالان قرار می دهند تا این سرمایه ملی به صورت قاچاق از مرزهای کشور خارج شود، گفت: کشاورز وقتی پیاز زعفران را برداشت می کند تا اینکه بتواند مزرعه خود را جایگزین یا توسعه دهد، پیاز مازاد دارد.
وی افزود: جهاد کشاورزی باید پیاز مازاد کشاورزان را خریداری و پس از درجه بندی و کدگذاری در دسترس سایر کشاورزان کشور که دارای اراضی مستعد کشت زعفران هستند، قرار دهد.
عضو شورای ملی زعفران درباره نگهداری پیاز زعفران نیز اظهار داشت: امکان نگهداری این محصول برای مدت زمان طولانی مقدور نیست بلکه پس از بیرون کشیدن از خاک باید در فاصله کوتاهی در اراضی دیگر جایگزین شود.
وی افزود: نگهداری طولانی مدت و غیراستاندارد، قدرت جوانه زنی پیاز را به شدت کاهش می دهد.
حسینی یادآور شد : جهاد کشاورزی باید بموقع پیاز زعفران را از کشاورزان خریداری، درجه بندی، کدگذاری و در زمان مناسب به کشاورزان داخلی جهت کاشت عرضه کند.
