عدم تحقق وعده وعیدهای دکتر حسن روحانی در طول 30 ماه گذشته از عمر دولت یازدهم، موجی از نارضایتی های عمومی را بخصوص در بین تولیدکنندگان و اقشار مختلف کارگری به وجود آورده است. از یک سو عایدی تقریبا هیچ برجام و از سوی دیگر سستی و تنبلی سیستم اجرایی کشور موجب گردیده که کشور با رکودی بی سابقه مواجه گردد. پس از توافق هسته ای همه منتظر اقدامات دولت برای خروج از رکود سنگین حاکم بر کشور بودند ولی اتفاق خاصی در وضعیت اقتصادی کشور رخ نداد.
دولتی که با وعده حل مشکلات در 100 روز توانست بر سرکار بیاید امروز و با گذشت تقریبا 1000 روز از عمر خویش هنوز نتوانسته قدمی در راه بهبود وضعیت اقتصادی کشور بردارد و این امر موجب گردیده که روز به روز فریاد تولید کنندگان و کارگران در اعتراض به تعطیلی هر روزه کارخانجات و کارگاه های تولیدی، اخراج کارگران و از بین رفتن امنیت شغلی آنان بلندتر شنیده شود.
عموم مردم، کارگران و تولید کنندگانی زمانی که می بینند کسی به داد آنها نمی رسد دست به تحصن و تجمع های اعتراضی در مقابل نهادهای مسئول از جمله نهاد ریاست جمهوری و مجلس شورای اسلامی زده تا صدای خود را از نزدیک ترین فاصله ممکن به گوش مسئولان برسانند! ولی گویا دولت مشغله های مهم تر از رسیدگی به اوضاع اقتصادی کشور دارد و کماکان در سخنان رئیس جمهور باید از مزایای برجام تنها شنید و مردم باید از این خورشید تابان فقط در سخنان رئیس جمهور بهره ببرند و خوشحال باشند که حداقل برجام توانسته قسمتی از وقت سخنرانی دکتر روحانی را پر کند و زمان کمتری به زدن حرف های حاشیه و تقابل با سخنان رهبری باقی بماند!
برای تشریح وضعیت وخیم اقتصادی تولید کنندگان و جامعه کارگری، خبرنگار اقتصادی پایگاه 598 در جدولی آماری به بررسی کمی و کیفی افزایش اعتراضات صنفی و مردمی در دو ماه نخست سال 1395 پرداخته است که در ادامه می آید.
