آرمین خوشوقتی اظهار کرد: از دهه ۱۳۶۰ این مبلغ پایه سنوات برای کارگرانی که طرح طبقه بندی مشاغل نداشتند، الزامی شد ولی وقتی این مقررات تدوین شد، گفتند سنوات خدمت کارگرانی که در پایان سال تسویه می شود از سال بعد دیگر پایه سنوات دریافت نمی کنند. این قانون تا سال ۱۳۹۱ بود.
خوشوقتی افزود: از اسفند ۱۳۹۱ در شورای عالی کار تصویب شد که حتی اگر کارفرما سنوات خدمت به کارگر خود پرداخت کرد باز هم باید پایه سنوات را پرداخت کند و بنابراین از فروردین سال ۹۲ این موضوع جدی شد.
کارشناس ارشد روابط کار عنوان کرد: به عنوان مثال کارگری اردیبهشت ۱۴۰۱ استخدام شده، در اردیبهشت ۱۴۰۲ سابقه این فرد در کارگاه یک سال می شود، بنابراین کارفرما حتی اگر سنوات خدمت داده باشد، باید در سال ۱۴۰۲ پایه سنوات ۲۱۰ هزار تومان به کارگر پرداخت می کرد. حالا در فروردین ۱۴۰۳ می بایست «۲۲ درصد بعلاوه ۲۱۰ هزار تومان پایه سنوات سال قبل» تعلق بگیرد. چون این کارگر اردیبهشت ماه استخدام شده بود بنابراین در اردیبهشت امسال نیز یک پایه سنوات به مبلغ ۲۱۰ هزار تومان هم دریافت می کند.
وی در ادامه گفت: افزایش ۲۲ درصدی سال ۱۴۰۳ بعلاوه ۲۱۰ هزار تومان پایه سنوات سال ۱۴۰۲ در واقع پایه سنوات تجمیعی کارگر محسوب می شود. پس اینگونه نیست که ۲۱۰ هزار تومان امسال جایگزین ۲۱۰ هزار تومان سال قبل شود. بخاطر اینکه این بخش از حقوق شفاف باشد، به عنوان «پایه سنوات تجمیعی» نامیده می شود.
خوشوقتی در پایان گفت: شاید جالب باشد، کارگری که از سال ۱۳۹۱ استخدام شده و همچنان در یک کارگاه مشغول به کار است، پایه سنوات تجمیعی او امسال ماهانه ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان می شود. بنابراین کارگری که حداقل دستمزد (۷ میلیون و ۱۰۰ هزار تومان) دارد و از سال ۹۱ تا کنون در یک کارگاه است، باید یک حداقل دستمزد بعلاوه پایه سنوات تجمیعی ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان و یک پایه سنوات ۲۱۰ هزار تومان برای امسال دریافت کند. در اندیشه قرن ببینید
