شکی نیست زمانی که پرخوری می‌کنید دچار اضافه وزن میشوید . شما زمانی چاق میشوید که کالری‌های دریافتیتان بیشتر از کالری‌هایی باشد که می‌سوزانید. در این مقاله چند دلیل پرخوری را عنوان و راه حل‌هایی برای مقابله با آن‌ها را مطرح می‌کنیم.
اختلال پرخوری چیست؟
اخبار اجتماعی- اختلال پرخوری باعث ایجاد رفتارهای کنترل‌نشده برای خوردن و حس شرمساری و افسردگی در فرد می‌شود. این عارضه عموما در دوران نوجوانی و در اوایل ۲۰ سالگی بروز پیدا می‌کندوقتی به اختلال پرخوری مبتلا هستید، در مدت کوتاهی، بیشتر از حد معمول غذا مصرف می‌کنید. این بیماری همراه با پریشانی و عدم کنترل رفتار است
علائم:
خوردن تنقلات یا غذا به مقدار زیاد و به صورت غیر ارادی
سریع غذا خوردن بدون توجه به محتویات آن
تنها غذا خوردن به دلیل شرمندگی از نوع خوردن در حضور دیگران
حس عدم کنترل بر رفتار غذا خوردن افراطی
حس افسردگی، ناراحتی، گناه در مورد چگونه غذا خوردن
اضطراب شدید یا افسردگی پس از خوردن های افراطی
غذا خوردن غیر ارادی تا مرز انفجار حتی زمانی که فرد سیر است
حس منزوی بودن و بیان نکردن احساسات خود
علت های رایج پرخوری:
عادت به پر خوری
ژنتیک: افراد مبتلا به مشکل اختلال پرخوری ممکن است حساسیت بیشتری به دوپامین داشته باشند. این هورمون مسئول احساس دریافت پاداش و لذت است. تحقیقات بسیاری نشان می دهند که این اختلال ارثی است.
بی توجهی به مقدار غذا: گاهی وقت‌ها پرخوری نتیجه‌ی ناآگاهی ما است. بیشتر مردم نمی‌دانند بیش از آنچه که می‌سوزانند کالری دریافت می‌کنند. آن‌ها نمی‌دانند حین ورزش چند کالری می‌سوزانند، با خوردن غذا چند کالری دریافت می‌کنند و اصولاً هر روز باید چند کالری دریافت کنند
جنسیت: اختلال پرخوری در زنان شایع تر است. در آمریکا 3.6 درصد خانم ها در بخشی از زندگی خود این اختلال را تجربه می کنند اما در مردان 2 درصد است. این تفاوت مربوط به فاکتورهای بیولوژیک اساسی است
تغییرات درون مغز: بررسی ها نشان داده اند افراد مبتلا به اختلال پرخوری دچار تغییراتی در مغز شده اند که نتیجه اش پاسخ به غذا و کاهش کنترل اشتها
سریع غذا خوردن: زمانی که تند و باعجله غذا می‌خورید مغز فرصت کافی برای مخابره‌ی احساس سیری را پیدا نمی‌کند. برای همین شما در دام پرخوری می‌افتید.
اندازه‌ی بدن: تقریبا 50 درصد افراد مبتلا به اختلال پرخوری چاق هستند و از این تعداد 50 تا 25 درصد به دنبال جراحی های لاغری هستند. مشکلات وزنی هم یکی از علل به وجود آمدن این اختلال است.
بشقاب های بزرگ: اگر غذایتان را در یک بشقاب بزرگ سرو کنید، تمام سعی خود را خواهید کرد که تمامش کنید، حتی اگر سیر شده باشید. ما به طور طبیعی در ظروف بزرگ تر، بیشتر غذا می خوریم. به گفته ی دانشمندان، این در واقع حقه ی چشم است! بشقاب های بزرگ باعث می شوند فکر کنیم غذایی که در آن است، کمتر از چیزی است که باید باشد یا حداقل اینکه به چشمان ما کمتر می آید.
تصویر از بدن: فراد مبتلا به اختلال پرخوری تصور بدنی بسیار منفی دارند. نارضایت بدنی، رژیم گرفتن و پرخوری همگی با شکل گیری این اختلال در ارتباط هستند
پرخوری کردن: آنهایی که به اختلال پرخوری مبتلا هستند گزارش داده اند که از علائم ابتدایی شان این بوده است که از قدیم پرخوری هایی داشته اند و شامل پرخوری های شدید در دوران کودکی و یا اوایل نوجوانی بوده است.
آسیب‌های عاطفی: اتفاقات استرس آور زندگی مانند آزار دیدن، مرگ، جدایی از یکی از اعضای خانواده و یا تصادف از فاکتورهای خطر به حساب می آیند. مسخره شدن در کودکی به علت وزن نیز از دلایل مرتبط با اختلال پرخوری است
راه درمان پرخوری:
درمان شناختی:
رفتاری درمان شناختی رفتاری به شناسایی احساسات منفی و رفتارهایی که موجب پرخوری می شوند، تمرکز می کند و راهکارهایی برای بهبود آن به بیمار می دهند. این روش از موثرترین راه های درمانی اختلال پرخوری است و به کمک درمانگر و یا خود درمانی انجام می شود.
روان درمانگری
درون فردی روان درمانگری درون فردی، اختلال پرخوری را به عنوان یک مکانیزم مقابله با مشکلات شخصی می بیند. بنابراین این روش درمانی با درمان مشکلات شخصی، اختلال پرخوری را برطرف می کند.
رفتار درمانی
رفتار درمانی اختلال پرخوری را به عنوان واکنشی به تجربه های منفی روزانه می بیند. این روش از تکنیک هایی مانند آگاهی ذهنی و نظم و ترتیب دادن به احساسات بیمار برای مقابله و متوقف ساختن پرخوری استفاده می کند. هنوز مشخص نیست که این روش در طولانی مدت اثربخش هست یا خیر؟
درمان کاهش
وزن درمان کاهش وزن با کم کردن وزن و بهبود تصور ذهنی از بدن و افزایش اعتماد بنفس بیمار به درمان علائم پرخوری می پردازد. این روش درمانی شاید به اندازه روش های دیگر موفق نباشد اما برای بعضی از افراد تاثیر گذار است.
دارو
داروها شاید در کوتاه مدت سبب بهبود پرخوری شوند. با این حال برای تشخیص تاثیر دارو در بلند مدت وجود تحقیقات گسترده تر و طولانی مدت ضروری است. داروها به اندازه روان درمانی تاثیر گذار نیستند و عوارض جانبی نیز دارند
