به گزارش افکارنیوز به نقل از مهر، روزگار مدرسه هندوکش روزگار غریبی است روزگاری که ترکهای دست کودکان مدرسه را با ترکهای دیوار آن یکی کرده اما هنوز علاقه مندان به کسب درس و دانش در آن با قوت درس میخوانند و معلمان نیز برای اعتلای دانش و تعالی کشور هنوز در آن مدرسه در کنار بخاریهای نفت سوزی که قاتل خاموش هستند، تدریس میکنند.

آری در هنگام بازدید از این مدرسه دل هر انسانی پر از درد و رنج می‌شود چنانچه دانش آموزان این مدرسه دستهایشان از شدت سرما کرخت شده بود و ترک داشت، گویا این‌ها کودکان کارند تا دانش‌آموزان مدرسه شهید شریفی روستای " هندوکش "!

دختران و پسران محجوبی، حیا و خوی خوب روستایی در چهره آنها موج می‌زند و صورت‌هایشان از شدت سرما سرخ شده و تنها خنده است که بر لب‌هایشان نقش می‌بندد.

با دیدن کلاس‌های درس مدرسه شهید شریفی هندوکش، ذهنم ناخودآگاه یاد بچه‌های سوخته مدرسه شهید رحیمی روستای درودزن می‌افتد؛ نمی‌دانم چرا!

شاید کلاس‌هایی که با بخاری نفتی می‌سوزند و بوی نفت فضای کلاس را پر کرده و حتی در برخی از آنها نفت نیمی از کف کلاس را سیاه کرده، دلیل درگیری ذهنم باشد.

از شهر بویین میاندشت در شهرستان فریدن که بگذریم و از میان سلسله کوه‌‌ها و گردنه‌های چشم‌نواز شهرستان فریدن عبور کنیم به روستاهای محروم معصوم‌آباد، قره‌بلطاق، ماربر، خلیلی، تخماقلو، کرچ، دره سوخته و بتلیجه می‌رسیم و پس از عبور از آنها، وارد روستایی می‌شویم به نام هندوکش که غربی‌ترین روستای این استان به حساب می‌آید و در واقع مرز بین استان اصفهان و استان لرستان است.

مدرسه ابتدایی شهید محمد شریفی روستای " هندوکش " واقع در شهرستان فریدن، یکی از محروم‌ترین مدارس استان پهناور اصفهان به حساب می‌آید.

مجتبی غفاری، مدیر مدرسه شهید محمد شریفی روستای هندوکش می‌گوید: کلاس‌های این مدرسه به صورت مختلط برگزار می‌شود و پنج معلم و یک مربی پرورشی که هفته‌ای سه روز به اینجا می‌آید، در این مدرسه مشغول به فعالیت هستند.

وی با اشاره به اینکه این مدرسه به صورت مجتمعی اداره می‌شود، ادامه داد: این روستا دو مدرسه در مقاطع ابتدایی و راهنمایی دارد و دانش‌آموزانی که می‌خواهند ادامه تحصیل دهند، باید به شهر بوئین میاندشت بروند و در آنجا تحصیل کنند.

مدیر مدرسه روستای هندوکش تصریح کرد: با وجود اینکه این مدرسه ۵۱ دانش‌آموز دارد، باز هم نسبت به روستاهای اطراف پر جمعیت به حساب می‌آید چرا که در برخی از روستاهای این منطقه تنها دو دانش‌آموز مشغول به تحصیل هستند.

وی امکانات آموزشی نسبت به دانش‌آموزان مدرسه را ناچیز دانست و گفت: اینجا نمازخانه ندارد و سرویس‌های بهداشتی مدرسه نیز فاقد آب گرم است.

خیران به هندوکش نمی‌روند

غفاری اضافه کرد: گویا هیچ یک از خیران حاضر نمی‌شوند تا به این روستا بیایند و در آن مدرسه‌ای بسازند.

وی با اشاره به اینکه شغل رایج مردم این روستا کشاورزی و دامپروری بوده است، افزود: به علت کمبود شغل و خشکسالی سال‌های گذشته، بسیاری از جوانان منطقه به شهرها رفته‌اند و هر روز این روستا جمعیت خود را بیشتر از دست می‌دهد.

مدیر مدرسه روستای هندوکش ادامه داد: با وجود اینکه این روستا حدود یک ماه است که گازکشی شده اما هنوز به این مدرسه گاز نیامده است.

وی علت عدم انتقال گاز به مدرسه ابتدایی را توجه بیشتر به مدرسه راهنمایی روستا دانست و گفت: آن طور که مسئولان می‌گویند هدف آنها سرمایه‌گذاری روی مدرسه راهنمایی این روستا است چرا که از سال آینده دانش‌آموزان پس از کلاس پنجم به کلاس ششم آموزش تحصیلی می‌روند.

مدیر آموزش و پرورش بویین میاندشت هم در ادامه گفت: در حال پیگیری برای گازرسانی به این مدرسه هستیم تا دیگر نیاز به بخاری‌های نفت‌سوز نباشد.

مرتضی احمدی با اشاره به اینکه سال گذشته ۱۳ مدرسه از روستاهای شهر بویین میاندشت گازرسانی شده است، افزود: هرچند طبق قانون مدارس باید دارای سیستم پکیج و شوفاژ باشد اما به دلیل کمبود بودجه مشکلات دیگر مجبور به گازرسانی هستیم.

به گزارش مهر، عدم رسیدگی به شهرستان محروم فریدن، به ویژه شهر بویین میاندشت، کمبود امکانات، نبود شغل مناسب، سرمای شدید در بیشتر ماه‌های سال و… سبب شده تا بیشتر ساکنان روستاهای غربی فریدن به شهرهای همجوار همچون خوانسار و گلپایگان و یا اصفهان و تهران مهاجرت کنند.

گویا آتشسوزی مدرسه روستای درودزن و سوختن کودکان معصوم آن هم برخی مسئولان را از خواب زمستانی بیدار نکرده است تا متوجه باشند که هنوز هم مدارسی در سطح کشور وجود دارند که مستعد این هستند تا هر لحظه حادثه ناگواری در آنها رخ دهد.