حقیقت آن است که ژست مورد علاقه‌ی شما در سلفی هایتان نکات زیادی را در مورد شخصیت تان آشکار می‌کند. تحقیقات نشان داده میان شکل سلفی‌ها و ویژگی‌های خاصی در شخصیت افراد ارتباط وجود دارد. برای مثال، افراد با وجدان تمایل دارند مکان ثبت سلفی هایشان را آشکار نکنند؛ مسأله‌ای که نشان می‌دهد آن‌ها به حفظ حریم شخصی توجه دارند. کسانی که ظاهری مثبت دارند و مستقیما به دوربین نگاه می‌کنند سازگارتر هستند. افرادی هم که به ژست «داک فیس» (جمع کردن لب‌ها رو به جلو) علاقه دارند، احتمال بی ثباتی عاطفی در آن‌ها بیشتر است.
روانشناسان معتقدند گرفتن سلفی می‌تواند تبدیل به عادتی خطرناک شود. کسانی که به گرفتن و اشتراک گذاری سلفی هایشان اعتیاد دارند معمولا از اختلال خود زشت انگاری، اختلال وسواس فکری عملی و یا افسردگی رنج می‌برند که همگی می‌تواند تأثیرات منفی قابل توجهی در عملکرد روزانه‌ی فرد ایجاد کند. روانشناسان می‌گویند اعتیاد به گرفتن سلفی شکلی از عدم سلامت روانی است که احتمال خودکشی در آن بسیار بالا است. اگر فکر می‌کنید در خصوص سلفی هایتان رفتاری وسواس گونه دارید، لازم است به یک روان درمانگر مراجعه کنید.
احتمالا تصور می‌کنید گرفتن سلفی از زمان تولید گوشی‌های هوشمند آغاز شد، اما حقیقت آن است که این کار پیشینه‌ی بسیار طولانی تری دارد. اولین سلفی تاریخ مربوط به یک نقاشی رنگ روغن است که در سال ۱۵۲۴ بر روی چوب ترسیم شد. در این تابلو که «سلف پرتره در آینه‌ی محدب» نام دارد، «پارمیجیانینو» هنرمند ۲۱ ساله تصویر خود را رسم کرد. این هنرمند جوان در آن زمان نمی‌دانست از ترندی همه گیر ۵۰۰ سال جلوتر است!
جدا از تابلوی سلف پرتره‌ی پارمیجیانیو، اولین سلفی عکاسی شده‌ای که امروزه می‌شناسیم توسط رابرت کورنلیوس و در سال ۱۸۳۹ به ثبت رسید. گرفتن این عکس به سادگی فشردن دکمه‌ی گوشی موبایلی که دوربینی در جلو دارد نبود. کورنلیوس مجبور بود دوربین را روی یک پایه قرار دهد، درپوش لنز را بردارد، قاب تصویر را تنظیم کند، پنج دقیقه در برابر دوربین بنشیند، سپس به سرعت به طرف دوربین بدود و درپوش لنز را روی آن بگذارد. در انتهای این پروسه‌ی طاقت فرسا، او موفق شد تصویری را ثبت کند که حالا آن را اولین سلفی عکاسی شده می‌دانند.
اگرچه سلفی پدیده‌ای جهانی است، اما حقیقت آن است که در برخی نقاط دنیا آمار گرفتن سلفی بیشتر است. روزنامه‌ی تایمز با ایجاد بانک داده‌ای از بیش از ۴۰۰ هزار سلف پرتره‌ی دیجیتالی با کپشن #selfie، بر روی جغرافیای ثبت سلفی تحقیق کرد. بعد از بررسی مختصات جغرافیایی تصاویر، در نهایت ۴۵۹ شهر بر اساس تعداد سلفی‌های ثبت شده در آن‌ها رتبه بندی شدند. طبق این تحقیق، شهر ماکاتی در فیلیپین «پایتخت سلفی دنیا» نام گرفت و پس از آن، شهر منهتن در ایالت میامی امریکا با اختلافی اندک در رتبه‌ی دوم قرار داشت.
همه سلفی‌های عجیب و غریب را دوست دارند، حتی فضانوردان سازمان ناسا. شاید عجیب باشد، اما سلفی‌های زیادی در فضا گرفته شده است. «باز آلدرین» فضانورد امریکایی، اولین سلفی فضایی را در سال ۱۹۶۶ و در جریان مأموریت Gemini ۱۲ به ثبت رساند. این کار قدمی کوچک برای انسان، اما گامی بزرگ در مقوله‌ی سلفی محسوب می‌شود.
با بررسی سلفی‌های ثبت شده در نقاط مختلف دنیا معلوم شد زنان بیشتر از مردان سلفی می‌گیرند، اما میزان این اختلاف در هر نقطه از دنیا متفاوت است. در بانکوک پایتخت تایلند ۵۵/۲ درصد از سلفی‌ها به زنان تعلق دارد که تفاوت زیادی با آمار مربوط به مردان ندارد. در نیویورک، ۶۱/۶ درصد از سلفی‌ها مربوط به زنان است که آمار قابل توجهی است. بیشترین میزان اختلاف در شهر مسکو است؛ به طوری که ۸۲ درصد از سلفی‌ها متعلق به زنان است. به نظر می‌رسد مردان روس علاقه‌ای به ثبت تصویر خود ندارند.
اگر سوژه‌ای برای نوشتن کتاب به ذهن تان نمی‌رسد، شاید لازم باشد مثل کیم کارداشیان سلبریتی مشهور امریکایی، کتاب خود را با سلفی هایتان پر کنید. در سال ۲۰۱۵ کارداشیان کتابی با عنوان Selfish منتشر کرد که ۴۴۸ صفحه دارد و تمام آن متشکل از سلفی‌های مورد علاقه‌ی او است. مضحک به نظر می‌رسد؟ ظاهرا خیر! چون این کتاب به سرعت در فهرست پر فروش‌ترین کتاب‌های نشریه‌ی نیویورک تایمز قرار گرفت.
همانطور که احتمالا انتظار می‌رود، اعضای نسل هزاره (متولدین دهه‌های ۶۰ تا ۸۰ شمسی) علاقه‌ی ویژه‌ای به گرفتن سلفی دارند. متوسط سنی کسانی که سلفی می‌گیرند ۲۳/۶ است. با این حال، ممکن است این رقم به زودی تغییر کند، چون افراد کم سن تری که هنوز به دوران نوجوانی نرسیده اند هم شتاب زیادی در این مقوله گرفته اند و هر ساله سلف پرتره‌های دیجیتالی بیشتری را ثبت می‌کنند.
با افزایش محبوبیت سلفی‌ها در سال‌های اخیر، هشتگ مربوط به آن ها، به عنوان برچسب رسمی این تصاویر باقی مانده است. طبق گزارش شبکه‌ی اجتماعی اینستاگرام، اولین عکسی بارگذاری شده در این شبکه با کپشن #selfie متعلق به زنی به نام جنیفر لی در ۱۵ ژانویه ۲۰۱۱ است. از آن زمان، بیش از ۲۲۷ میلیون سلفی با این هشتگ در شبکه‌ی اجتماعی اینستاگرام به اشتراک گذاشته شده و این رقم در هر دقیقه افزایش می‌یابد.
در سال ۲۰۱۳، کلمه‌ی selfie به عنوان لغت سال دیکشنری انگلیسی آکسفورد انتخاب شد. در اغلب سال‌ها انتخاب لغت سال مورد اختلاف یا بحث است، اما در سال ۲۰۱۳ کلمه‌ی selfie تقریبا به اتفاق آراء انتخاب شد. به نظر می‌رسد نادیده گرفتن این کلمه غیر ممکن بود. در همان سال، کاربرد این کلمه در زبان انگلیسی تا ۱۷ هزار درصد افزایش یافته بود.
ممنوعیت گرفتن سلفی در حال افزایش است، به ویژه زمانی که از دسته‌های سلفی استفاده شود. دیزنی لندهای پاریس و هنگ کنگ و پارک‌های موضوعی امریکا، استفاده از دسته‌های سلفی را در محوطه و ساختمان‌های خود ممنوع کرده اند. موزه‌ی قصر پکن و کلیسای سیستین واتیکان هم این رویه را در پیش گرفته اند. حتی در فستیوال‌هایی مثل لولاپالوزا در شیکاگو و کواچلا در کالیفرنیا هم این ممنوعیت وجود دارد. با این کار گردشگردان مجبور خواهند شد تفریح خود را به شیوه‌ی قدیمی و با کشیدن دست هایشان ثبت کنند.
هدف از ثبت یک سلف پرتره به تصویر کشیدن خود واقعی در لحظه‌ای است که ارزش ثبت شدن را دارد. اما متأسفانه به نظر می‌رسد سلفی‌هایی که در اینترنت به اشتراک گذاشته می‌شوند معمولا واقعیت را به تصویر نمی‌کشند. طبق پژوهشی که اخیرا انجام شده، ۶۸ درصد کسانی که سلفی می‌گیرند تصدیق کردند عکس هایشان را قبل از اشتراک گذاری ویرایش می‌کنند. این در حالی است که در سال ۲۰۱۴ تعداد کسانی که بیان کرده بودند سلفی هایشان را دستکاری می‌کنند ۴۸ درصد بود. این نکته نشان می‌دهد فشار ناشی از لزوم بی نقص به نظر رسیدن افزایش یافته است.
اگرچه ممکن است به نظر برسد در میان تصاویری که در اینترنت با آن‌ها مواجه می‌شویم تعداد سلفی‌ها بیشتر باشد، اما خوشبختانه آن‌ها اکثریت تصاویر ثبت شده را تشکیل نمی‌دهند. در حقیقت، مردم بسیار کمتر از آنچه تصور می‌کنیم سلفی می‌گیرند. تنها ۴ درصد از تمامی تصاویر، سلفی هستند (بسته به هر نقطه از دنیا). ۹۶ درصد بقیه را تصاویری از آثار تاریخی، غذاها، حیوانات خانگی، کفش ها، دوستان، خانواده و دیگر چیزها تشکیل می‌دهد.
