محققان دانشگاه منچستر اولین بار زمانی به احتمال داشتن بوی قابل تشخیص در بیماری پارکینسون شدند که جوی میلن اهل اسکاتلند مدعی شد که وی شش سال قبل از اینکه نشانه‌های پارکینسون در شوهرش پدیدار شود، تغییراتی را در بوی بدن شوهرش حس کرده بود.
زمانی که محققان آزمایشاتی را روی خانم میلن انجام دادند متوجه شدند که وی قادر است با بو کردن نمونه‌ای که از روی پوست برداشته شده، افراد مبتلا به پارکینسون را از افراد عادی تشخیص دهد.
در یک مورد خانم میلن حتی توانست مبتلا بودن فردی را که هیچ نشانه‌ای از این بیماری را نداشت تشخیص دهد.
شوهر این زن در سال ۲۰۱۵ در سن ۶۵ سالگی درگذشت و توانایی او در تشخیص پارکینسون حتی دستمایه مستندی در شبکه بی بی سی تحت عنوان «زنی که پارکینسون را بو می‌کشد» شد.
حال محققان دانشگاه منچستر موفق به شناسایی ۱۰ مولکول موجود روی پوست شدند که در افراد مبتلا به پارکینسون تجمع بیشتری دارند.
بیماری پارکینسون یا PD، برای اولین بار توسط دانشمند بریتانیایی دکتر جیمز پارکینسون(James Parkinson) در سال ۱۸۱۷ میلادی توصیف شد و بنابراین نام این بیماری به او تعلق یافت.
این بیماری همان لرزش در وضعیت استراحت است که شیوع آن بیشتر در سنین پیری است اما در جوانان هم دیده می‌شود. شیوع آن در تمام مناطق دنیا یکسان است یعنی درصد شیوع بیماری با تغییر در منطقه خیلی فرق نمی‌کند.
بطور کلی این بیماری بر اثر از بین رفتن سلول‌های ترشح کننده ماده‌ای به نام دوپامین (که یک انتقال دهنده عصبی) است رخ می‌دهد. افزایش نسبت استیل کولین به دوپامین در غده‌های قاعده‌ای مغز موجب علائم ترمور، سفتی عضلات و کندی حرکات می‌شود.
