باتوجه به گرمای هوا دوست داریم اواخر شب از خانه بیرون بزنیم و بیشتردر کنار خانواده باشیم اما باتوجه به محدودیت زمانی اکثر مغازه ها بسته اند. اکثر مغازه های تهران چه رستوران و فست فود و چه سایر مغازه ها در قلب پایتخت با نزدیکی به ساعت 21 کرکره خود را پایین می کشند اما خیابانی در همان منطقه 12 وجود دارد که شبها بیش از روز مراجعه کننده دارد.
روز که به ساعت پایانی می رسد یعنی درست غروب ها دلت می خواهد از قید و بند روزمرگی رها شوی، قدمی بزنی، چیزی بخوری و یا شاید شاهد رفتار مردم پیرامونت باشی.
اما دنبال جایی می گردی که چند منظوره باشه و بتوانی دست زن و بچه یا خواهر و مادر را بگیری و دوری بزنی، ساعتی خوش باشید و بعد از قدم زدن همان کنار خیابان، طعم غذاهای خوشمزه را بچشی. درست مانند آنچه در کشورهای توسعه یافته و توریستی رخ می دهد.
حالا یکی از خیابان های قدیمی پایتخت تداعی کننده شب های شانزلیزه، خیابان معروف پاریس برای شهروندان شده است.
شهرداری تهران اوایل سال 95 تصمیم به تغییری مجدد در بافت شهر گرفت. آن پروژه سنگفرش کردن خیابان و تبدیل آن به پیاده راه بود. کار پسندیده ای که همچنان ادامه دارد و این بار قرعه به خیابان سی تیر افتاد.
خیابانی که با وجود موزه های فراوان در طول آن، برای اکثر پایتخت نشینان خاطرات زیادی دارد. خیابانی با قدمت بسیار که خوشبختانه کمتر دستخوش تغییر شده و بافت قدیمی اش برایمان لذت بخش است.
اما با وجود سنگفرش کردن خیابان باز هم انگار خلائی در خیابان حس می شد وآن حضور مردم بود، تنها چیزی که می توانست حضورمردم را پر رنگ کند و روحی به آن دهد، احداث مکانی بود تا مردم را به خود جذب کند. این کار توسط مدیریت شهری انجام شد این سکوت پایان یافت. حال اینجا همه تا پاسی از شب بیدارند قدم می زنند و از کنار هم بودن لذت می برند.
یک شب قدم زدن در شانزلیزه تهران
ساعت 10 شب، خیابان سی تیر. شلوغی و ازدحام جمعیت زیاد حس و حال جالبی را رقم زده است. به مانند شب های عید که مردم تا پاسی از شب در خیابان ها پرسه می زنند و شاد هستند. با اینکه جای پارک به سختی پیدا می شود اما ارزشش را دارد تا حداقل یکبار هم که شده سری به اینجا بزنی .
جا برای نشستن که دیگر غنیمتی جنگی است و پیدا کردن جای مناسب خود حکایت دیگری دارد چون اینجا مانند رستوران های سطح شهر نیست که به راحتی بتوانیم بشینیم و نهار یا شامی بخوریم با محدودیت مکانی مواجهیم.
خانمی حدودا 40 ساله که کنارش ایستاده ام با سختی جایی برای نشستن پیدا کرده و می گوید: منزل ما نزدیک اینجاست زیاد به این مکان می آیم، چون تنها هستم هر چند وقت یک بار با دوستان و اقوامم اینجا قرار می گذارم و می آیم . محیطش را دوست دارم .
درباره کیفیت غذاها از او می پرسم و می گوید: اکثر غذاهای اینجارو خورده ام به نسبت بد نیست و یکی دوتا از آن ها واقعا فوق العاده هستند. البته غذای فرنگی و محلی ایرانی هم سرو می شود مخصوصا سمبوسه و فلافل که خیلی تند با ادویه بسیار است که زیاد به مذاق من نمی خورد ولی در کل خوب هستند .
خانم دیگری با همسر و دو فرزندش نظر دیگری دارند و می گوید: ما به ندرت اینجا سر می زنیم فقط به خاطر بچه هایم، آنها خیلی اینجا رو دوست دارند خودم زیاد راغب نیستم از این غذا ها بخورم. از نظر بهداشتی چون خیلی حساس هستم از هر جایی غدا نمی خورم قبل از اینجا به پارک معلم می رویم با غذایی که خودم از خانه آورده ام همان جا بساط می کنیم و غذا می خوریم بعدش برای پیاده روی و گردش به اینجا می آییم.
منتقدان پروژه سی تیر را زیر سوال می برند
اما از همه این ها که بگذریم، هستند منتقدانی که با بعضی از این اقدامات مخالف هستند. یکی از همین منتقدان که ایراداتی را بر این اقدام وارد کرد، مهدی چمران رئیس پیشین شورای شهر تهران بود. منتقدان معتقد بودند که چون این طرح به تقلید از خیابان های پاریس صورت گرفته و تقلید نابجایی است و از آنجا که تهران با کمبود فضای کافی مواجه است، اجرای چنین طرح هایی به یکباره مشکل ایجاد می کند.
چمران در مورد تغییرات خیابان سی تیر گفت: عده ای گمان می کنند اشتغال زایی کرده اند و این درست نیست. حال ما قبل از اجرای چنین طرح هایی باید یک بازه زمانی را در نظر بگیریم که کانکس ها بصورت همیشگی مستقر نباشند وحداقل هر دو ماه یکبار جایشان عوض شود .
سید احمد محیط طباطبایی مشاور رئیس پژوهشگاه سامان میراث فرهنگی و رئیس ایکوم ایران یکی دیگر از منتقدان به این طرح است به گفته وی ما با ایجاد چنین محیط هایی مخالف نیستیم با جایگاه و نوع آن مخالفت داریم این گونه موارد باید در فضای مطلوبی مانند پایانه های اتوبوس رانی و امثال آن بنا شوند نه بناهایی مانند موزه چون وجود گازهای خوراکی برای پخت و پز قطعا ضریب امنیت موزه را به خطر می اندازد و باید جمع آوری شود در گذشته چند دکه ساندویچی روبروی موزه قرار داشت و این صحنه جالبی در مقابل گردشگران نبود جه بسا بهتر بود قبل از ایجاد چنین فضایی در مسیر موزه با مسئولان میراث فرهنگی هماهنگی لازم صورت می گرفت .
در هر صورت تجربه نشان داده که برای یک بار هم شده باید سری به آنجا زد. اما باید به این نکته نیز اشاره کنیم که هنوز تدابیری برای رفاه بیشتر حال شهروندان اندیشیده نشده است. نه از جای پارک خبری است و نه جای نشست به اندازه کافی پیدا می شود. هرچه هست، لذت قدم زدن در خیابانی تاریخی است و خوردن شام.
