میوه به (سَفَرجَل) در انواع شیرین و ترش و میخوش موجود است, طبیعت "به" شیرین در گرمی و سردی نزدیک به اعتدال است؛ نشاط‌آور، مقوی قلب، مغز و معده و ادرارآور است.
طبیعت "به" ترش سرد و خشک است و خواص آن در تقویت معده‌های گرم قوی‌تر از "به" شیرین است و زیاده‌روی در مصرف آن خصوصاً بعد از غذا مُسهلِ است و در صورتی که هنگام خالی بودن معده مصرف شود در گرم‌مزاجان سبب یبوست می‌شود.
"به" میخوش معتدل و خشک است و خواص آن شبیه به هر دو (شیرین و ترش) است؛ بوییدن هر نوع "به" نشاط‌آور است و سبب تقویت قلب، روح حیوانی و نفسانی می‌شود.
"به" اشتها را تحریک کرده، به هضم نیز کمک می‌کند, ارزش غذایی بالایی دارد اما دیر‌هضم است همچنین سبب تسکین تشنگی می‌شود, مکیدن آب "به" دهان را خوشبو می‌کند.
رب "به" ترش سرد و خشک از بین برنده حالت تهوع و اسهال صفراوی است و مانع صعود بخارات معده به سر می‌شود همچنین موجب تسکین تشنگی و حرارت بدن می‌شود, ترکیب شربت "به" با شربت "به لیمو" برای نشاط و تقویت قلب نظیر ندارد.
