گروه اجتماعی – آمار وحشتناکی است که روزانه حدود 3 نفر،ماهانه 86 نفر و در 9 ماه 780 نوزاد و کودک مسموم‌شده با موادمخدر در کشور شناسایی شده اند؛ نوزادانی که ازبدو تولد و به خاطر اعتیاد مادران خود، معتاد به دنیا می آیند و این گونه سرنوشتشان سیاه می شود.
به گزارش افکارنیوز، داشتن دوران کودکی شاد و سالم، حق هر نوزاد و کودک در سرتاسر ایران و جهان است بنابراین شنیدن آمار شناسایی 780 نوزاد و کودک مسموم شده با مواد مخدر بسیار تلخ و طاقت فرساست.
به گفته رییس اورژانس اجتماعی کشور، به طور کلی کودکانی که از مادر معتاد متولد می‌شوند و یا در خانه توسط والدین به آنها مواد یا داروهای ترک اعتیاد خورانده می‌شود و یا آنکه خودشان به صورت تصادفی اقدام به مصرف این مواد می‌کنند، «مسموم به موادمخدر» نامیده می‌شوند.
حسین اسد بیگی تصریح کرده است؛ 533 نفر از آنها از طریق مراکز درمانی به اورژانس اجتماعی گزارش داده شدند این در حالی است که از این 780 نفر 392 نفر دختر و 388 نفر پسر بودند که از این بین 384 نوزاد با مسومیت با موادمخدر (معتاد) به دنیا آمده بودند.
384 نوزادی که وارث اعتیاد مادران خود شده و بدون دخالتی در سرنوشت خود، معتاد پا به دنیا گذاشته اند.
چند سالی است که به معتاد به عنوان مجرم نگاه نمی شود و او را بیمار می نامند اما در میان این بیماران، نوزادان را باید بیماران بی گناهی دانست که در آتش بی تدبیری والدین می سوزند و از همان دقایق اولیه زندگی باید درد و رنج فراوان را تحمل کنند کرده و در خوشبینانه ترین حالت تحت درمان و ترک اعتیاد قرار بگیرند تا به تدریج مواد افیونی از بدنشان خارج شود؛ دردی که معمولا برای بزرگسالان طاقت فرسا و وای به حال تن نحیف نوزادان.
نوزادانی که ممکن است طاقت نیاورده و در پروسه ترک اعتیاد نتوانند موفق باشند که در این صورت درد و رنج ناشی از اهمال والدین خود را تا آخر عمر نزد خود به امانت نگه می دارند و رهایی از آن برایشان ممکن نخواهد بود.
نه تنها دوران نوزادی که دوران کودکی و نوجوانی آنها نیز تباه خواهد شد و مجبورند برای ساختن خود همراه با والدین معتاد بر سر بساط نشسته و دودی بگیرند و سرخوش شوند.
به گفته پزشکان، خروج مواد مخدر از بدن نوزاد، سال‌ها به طول می‌انجامد در حالی که اگر واقعا در معرض این مواد نباشند و محیط زندگی آنها عاری از هرگونه مواد مخدر باشد.
مواد مخدر از طریق جفت به بدن جنین راه یافته و در هنگام تولد آثار مسمومیت به مواد مخدر و نشانه‌های ترک آن از جمله آبریزش بینی، عطسه و خمیازه، تشنج، پرش‌های عضلانی، عدم شیر خوردن کافی، کم خونی، اسهال و استفراغ مشاهده می شود.
پس از تولد عوارض دیگر نیز مانند بروز بیماری‌های گوارشی و تنفسی در نوزاد دیده می شود و متاسفانه استفاده این مواد م یتواند منجر به اختلالات شخصیتی و روانی و ... شود.
معمولا در خانه نمی توان نوزادان معتاد را ترک داد زیرا علاوه بر بی قراری ناشی از نرسیدن مواد به بدنشان به دارو احتیاج دارند. پزشکان در مواجه با نوزاد معتاد در بیمارستان، درجه و میزان اعتیاد وی را مشخص کرده درمان را آغاز می کنند.
به اعتقاد متخصصان اعتیاد؛ تشنج، استفراغ، بی قراری و میزان تحریک پذیری از نشانه‌هایی محسوب می‌شود که پزشکان توجه ویژه‌ای به آن می کنند و با توجه به شدت و نوع علایم از داروهای خاص نظیر ترک با «مرفین» و در صورت داشتن تشنج «فنوباربیتال» تجویز کرده و با توجه به روند بهبودی نوزاد، دوز آن تغییر می‌کند هرچند مدت زمان ترک نوزاد، بستگی به مقاومت بدن نوزاد، زمان و میزان مصرف مادر دارد به طور میانگین 10 روز تا 2 هفته زمان برای بهبود و ترک نوزادان لازم است.
سال هاست که معضل اعتیاد در بین خانواده ها ریشه دوانده و قبح آن نزد برخی افراد جامعه فروریخته و سبب شده تا والدین بدون توجه به تبعات این مساله به راحتی و درحضور فرزندان اقدام به استعمال مواد مخدر کنند و این گونه فجایع را رقم بزنند بنابراین برای ممانعت از ادامه این روند و پیشگیری از ازدیاد اعتیاد نوزادان و کودکان لازم است تا دولت و کارشناسان حوزه اعتیاد هرچه سریعتر به کانون های حضور معتادان که معمولا شناخته شده اند،رفته و حداقل زنان جوان باردار را نسبت به تبعات مصرف مواد و تاثیرات آن بر جنین آگاه سازند.
لزوم حمایت دولت از زنان جوان معتاد و تحت درمان قرار دادن آنها برای ترک اعتیاد و همچینین تحت نظر قرار دادن مادران در طول دوران بارداری و ... بیش از پیش ضروری به نظر می رسد.
شناسایی و درمان این نوزادان پس از درمان را باید گام دوم به شمار آورد که می تواند برای نجات آنها از درد و تباهی مفید باشد در غیر این صورت این کودکان تا پایان عمر مجبور به تحمل ارثیه ای ناخوشایند می شوند که ناخواسته میراث دار آن شده اند.
خوشبختانه تعاملات اورژانس اجتماعی کشور با وزارت بهداشت مبنی بر معرفی کودکان و نوزادان مراجعه کننده به مراکز درمانی و بیمارستان‌ها به اورژانس اجتماعی هر استان و بررسی وضعیت این بچه ها و همچنین همکاری قوه قضاییه و تعیین تکلیف کودکان در سپردن کفالت آنها به سازمان بهزیستی و برخورد با خانواده ها و ... سبب شده تا حداقل آینده روشن تری برای آنها بتوان متصور شد.
امید است تا دیر نشده راهی برای نجات نوزادان و کودکان به عنوان قربانیان پنهان مواد مخدر اندیشید زیرا سال هاست که آنها در سکوت متولد می شوند، درد می کشند و به دلیل بی توجهی و اعتیاد والدین بزرگ شده و در نهایت در صف بی شمار مصرف‌کنندگان مواد مخدر قرار می گیرند؛ در صورت بی توجهی مسوولان این روند می تواند همچنان ادامه داشته باشد و نسل های آینده را درگیر تباهی و نابودی کند و به حتم تاثیرات منفی و مخرب فراوانی در جامعه برجا گذارد.
مهرنوش حیدری
