افراد مبتلا به پر اشتهایی روانی نوعی وسواس به خوردن دارند، ولی به دلیل نگرانی راجع به افزایش وزن پس از صرف غذا اقدام به تخلیه آن میکنند (بسیاری از مانکن های شاغل در رشته مدلینگ). پر خوری معمولاٌ در پی استرس ایجاد میشود و با اضطراب، خلق افسرده و افکار خود نارضامندی در طی دوره پرخوری و پس از آن همراه است. این بیماری در بین دخترانی که در اوایل دهه بیشت هستند بیشتر مشاهده میشود. عزت نفس افراد مبتلا به پر اشتهایی روانی پایین است، افسرده و مضطرب هستند و باورهای اخلاقی محکمی دارند. آنها آرزو دارند که بی نقص باشند اما از سوی دیگر به خود ارزش منفی میدهند و تصویر بدن معیوبی دارند، خجالتی و فاقد جرات ورزی هستند. اشتغال ذهنی افراد مبتلا به پر اشتهایی روانی اغلب ترس از طرد شدگی و در روابط جنسی و جذابیت ناکافی برای خوشنود سازی جنس مذکر است.
خانواده افراد مبتلا به پر اشتهایی روانی ممکن است یک یا چند مورد از ویژگی های زیر را داشته باشند.
۱-استرس و کشمکش بیشتر زمان صرف غذا و نیز استفاده از غذا به عنوان وسیله ای برای تنبیه یا اعمال نفوذ و تاکید بیش از اندازه بر روی وزن و رژیم در پیشینه آنان دیده میشود.
۲- مکالمه های صورت گرفته در زمان صرف غذا اغلب توام با کشمکش و تسلط در تین مکالمات با والدین بوده، در حالی که تلاش کودکان برای بیان عقایدشان سرکوب میشود.
۳- کودکان برای سریعتر خوردن، تمیز کردن بشقابشان و تمام کردن غذا در همان زمانی که بقیه اعضای خانواده غذای خود را تمام میکنند خود را تحت فشار ببینند.
۴- از غذا به عنوان وسیله ای برای پاداش یا تنبیه استفاده میشود. دختران در صورت رد غذای تعارف شده توشط سایر اعضای خانواده دچار استرس و احساس گناه میشوند.
۵- زنان مبتلا به پر اشتهایی روانی گزارش میکنند که خانواده به وزن و ظاهر فیزیکی و جذابیت اهمیت زیادی میدهند.
۶- زنان مبتلا به پر اشتهایی روانی گزارش میکنند که از دوره خردسالی به وزن خود فکر میکردند و نگران بودند.
والدین و متخصصان عرصه های آموزش، بهداشت جسم و روان باید از تاثیر عمیق فشارهای اجتماعی برای همنوایی با استانداردهای غیر واقع گرایانه ظاهر مقاومت و آنان را در زمینه تغذیه، ایده آل های واقع گرایانه جسمی و کسب عزت نفس و خود اثر بخشی راهنمایی کنند. توجه به پیشگیری از از اختلالات خوردن قبل از آنکه مسایل فوق به بروز مشکلات جدی در خوردن منجر شود، امری ضروری است. پیشگیری، مداخله زودرس و اجرای برنامه های درمانی برای نوجوانان در معرض خطر گاه میتواند از مزمن شدن اختلالات پر اشتهایی روانی پیشگیری کند.
