خسرو باقری درباره سهم آموزش و پرورش در رفتارهای پرخطر از جمله خودکشی نوجوانان گفت: وزارت آموزش و پرورش در این زمینه نه متهم است نه مبرا. سهمی در این روی دادن این آسیب اجتماعی دارد.
وی درباره چگونگی پیشگیری از این رفتارها در میان دانش آموز بیان کرد: اولین کار برای حل این مشکل، مطالعه درباره رفتار نوجوانانی که دست به این اقدام زده اند و خانواده های آنان باید مطالعه شوند.
این استاد دانشگاه تهران تصریح کرد: باید با پرس و جو از خانواده دانش آموزان، اطلاعات کافی برای شناسایی و حل این پدیده به دست بیاید. این کار اولین وظیفه این نهاد است که از دانشگاه ها، جامعه شناسان و آسیب شناسان کمک بگیرد.
دکترای فلسفه تعلیم و تربیت تاکید کرد: خانواده های این نوجوانان باید در کانون توجه باشند. صحبت کردن و بررسی سوابق آنان به ما اطلاعات مفیدی می دهد.
باقری خاطر نشان کرد: باید بررسی کرد که چرا ناامیدی و افق تاریک به کودکان و نوجوانان نیز سرایت کرده است. برخی دانش آموزان به نوعی به یک پوچ گرایی رسیده اند.
وی ادامه داد: بعضی خانواده ها کودکان خود را از دوران ابتدایی برای کنکور آماده میکنند و به بچه ها فشار وارد می کنند این خانواده ها کانون استرس هستند، چرا باید از ابتدایی فرزندانمان را درگیر کنکور کنیم این نیز نیاز به تحلیل دارد. چرا خانواده ها به گزینه های دیگر فکر نمی کنند؟ چرا تنها برای دانشگاه تربیت می کنیم؟
مولف کتاب الگوی مطلوب آموزش و پرورش در جمهوری اسلامی ایران تاکید کرد: به طور کلی یأس خانواده ها به بچه ها نیز در حال سرایت است. امروز دانش آموز دوره ابتدایی از خود میپرسد، «من چرا باید درس بخوانم؟ »، «درس بخوانم که چه شود؟» این یک هشدار بزرگ است.
وی ادامه داد: این مسائلی است که ریشه های این معضل را تا حدودی نشان می دهد. به دلیل وجود فضای بین فردی، کودکان از هم می آموزند و کارهای همدیگر را تکرار می کنند، گاهی دلیل رفتارهای پرخطر نوجوانان این است که می خواهند در خاطره ها باقی بمانند به عنوان یک اثر به یاد ماندنی.
باقری درباره خبری شدن خودکشی دانش آموزان نیز گفت: طبیعتا باید مطرح شود. مسائل اجتماعی را نباید انکار کنیم ولی نشان دادن صحنه های دلخراش و پرخشونت ضرورتی ندارد. نشان دادن این مسائل باید به صورت یک حساسیت به کار گرفته شود زیرا ضروری است. نباید به موج های کوتاه ختم شود، باید مطالعات ادامه یابد تا مسایل شناسایی شود.
