در حالیکه فعالیت بدنی ممکن است برای برخی بیماران مبتلا به پارکینسون غیرممکن به نظر برسد، بررسی تحقیقات جدید تاکید دارد که بسیاری از متخصصان در حال حاضر معتقدند که ورزش می تواند تاثیر بلندمدت داشته و به ویژه موجب بهبود راه رفتن و کاهش خطر افتادن فرد بیمار شود.
دکتر «مایکل اوکان»، مدیر پزشکی بنیاد پارکینسون و رئیس مغز و اعصاب در دانشگاه فلوریدا، می گوید: «من تقریبا هرگز بیمار مبتلا به پارکینسون را ندیدم که بدون توصیه پزشک، ورزش کند.»
بیماری پارکینسون باعث می شود که مغز دوپامین کمتری تولید کند، که منجر به از دست دادن کنترل حرکت می شود. علائم فیزیکی آن شامل لرزش، کندی و سفتی است، اما به طور گسترده ای بین افراد، متفاوت است.
نتایج ترکیبی بیش از ۱۰۰ مطالعه انجام شده در ۳۰ سال گذشته در مورد اثر ورزش بر بیماران مبتلا به پارکینسون نشان می دهد که فعالیت فیزیکی دارای مزایای روشنی، به ویژه برای قدرت، تحرک، انعطاف پذیری و تعادل است.
بنیاد پارکینسون می گوید که ترکیب دارو و ورزش باید به عنوان بخشی از درمان در نظر گرفته شود.
دکتر اندرو فیگن، متخصص مغز و اعصاب در موسسه علوم اعصاب کوشینگ نیز می گوید: «ایروبیک در آب یا شنا، راه های خوبی برای ورزش کردن بدون خطر افتادن هستند.»
او هم چنین توصیه کرد اگر راه رفتن خارج از منزل بسیار دشوار است، از تردمیل استفاده شود. بهترین کاری که مراقبان و پرستاران این بیماران می توانند انجام دهند این است که به آنها کمک کنند تا به ورزش دسترسی پیدا کنند. برای مثال آنها را با ماشین به استخر یا سالن ورزش ببرند.
