اگر چه میزان خودکشی در ایران از بسیاری کشورها کمتر است اما این بحران اجتماعی در سال‌های اخیر متأسفانه روندی صعودی داشته است. در جهان در هر یکصد هزار نفر، ۱۴ نفر به علت خودکشی جان خود را از دست می‌دهند که این رقم در ایران ۶ نفر در هر یکصد هزار نفر است. بر پایه آمارهای موجود، «ناامیدی» و «افسردگی» علت اکثر خودکشی‌هاست.
مجید ابهری، آسیب شناس و رفتارشناس اجتماعی در این باره به خبرنگار فارس گفت: خودکشی یعنی پایان اختیاری زندگی و از نگاه رفتارشناسی انتخاب ابزار خودکشی نشان دهنده شرایط روحی فرد در آن زمان است.
وی در این باره توضیح داد: هر چه وسیله خودکشی خشن‌تر باشد وضع روحی و روانی فرد آشفته‌تر است. خودسوزی، حلق آویز کردن، رگ زدن، پرتاب از بلندی از نوع خودکشی‌های خشن است و گروه دوم نیز خودکشی با گاز، استفاده از قرص و داروهای شیمیایی و قرص‌های برنج و دیگر انواع قرص‌ها است.
عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی، اظهار داشت: ۹۵ درصد کسانی که خودکشی کرده و نجات یافته‌اند، اظهار داشتند که در دقایق آخر دچار ترس و پشیمانی شدند و تلاش کردند تا نجات پیدا کنند.
ابهری علل خودکشی‌ها را به دو دسته تقسیم کرد و گفت: به لحاظ روانی افراد به دو دلیل خودکشی می‌کنند؛ نخست خودکشی‌های تنبیهی و ترساننده اطرافیان، تهدید دیگران و دوم خودکشی برای جبران شکست اعم از عاطفی و مالی است.
وی در پاسخ به این سؤال که چند درصد خودکشی‌ها را علل مثل افسردگی تشکیل می‌دهد، گفت: برخی از کارشناسان شاید علت اصلی خودکشی را افسردگی و یأس اعلام کنند، به نظر اینجانب و با توجه به پژوهش‌های میدانی در جامعه ما اصلی‌ترین علت خودکشی دور شدن از ارزش‌های دینی، معیارهای معنوی و ضعیف شدن توکل به خدا است.
ابهری اظهار داشت: چه بسیار افرادی که دچار شکست و افسردگی شده‌اند اما به خاطر ایمان به خدا به چنین اقدامی دست نزدند و توکل آنها باعث نجات و جبران گذشته‌شان شده است.
وی همچنین گفت: کمرنگ شدن روابط عاطفی، گسست نسل‌ها یعنی فصاله گرفتن اعضای خانواده و فامیل از یکدیگر، تغییر سبک زندگی، تحت تأثیر شبکه‌های ماهواره‌ای و فضای مجازی قرار گرفتن، بالا رفتن خشونت همه بسترهای چنین اقدامی را فراهم می‌کند که افسردگی می‌تواند عامل آشکارساز چنین اقدامی باشد.
