پژوهشگران استفاده از بوتاکس را در مقابل کاشت ایمپلنت داخل مثانه افراد مبتلا به «مثانه بیش‌فعال» و تاثیر آن روی کنترل بی‌اختیاری ادرار مورد آزمایش قرار دادند. مبتلایان به مثانه بیش فعال قادر به تحمل یا واکنش در برابر داروها یا درمان‌هایی چون ورزش دادن ماهیچه کف لگن یا محدود کردن مایعات نیستند.
محققان بعد از تزریق بوتاکس به ماهیچه مثانه زنان مبتلا به بیش فعالی مثانه مشاهده کردند که این افراد ۳/۹ مرتبه در طول روز کم تر دچار بی‌اختیاری شدند. این مقدار در زنانی که از ایپملنت استفاده کرده بودند ۳/۳ مرتبه در روز بود.
بی‌اختیاری ادرار مشکل شایعی است که به ویژه در زنان رخ می‌دهد. در حال حاضر میلیون‌ها زن آمریکایی از این مشکل رنج می‌برند که دلیل عمده آن چاقی و زایمان‌های متعدد است.
بوتاکس معمولا برای کاهش چین و چروک پوست مورد استفاده قرار می‌گیرد و همچنین قادر است گرفتگی‌های عضلانی را که موجب بی‌اختیاری ادرار می‌شود، کم‌تر کند. زنانی که تحت این آزمایش قرار گرفتند، ۲۰۰ واحد بوتاکس به آنها تزریق شد؛ این در حالی است که حداکثر مقدار قابل استفاده ازبوتاکس در آمریکا برای تزریق به مبتلایان به بی‌اختیاری ادرار ۱۰۰ واحد است.
ایمپلنت InterStim نیز زیر پوست و در قسمت بالایی دنبالچه گذاشته می‌شود و تکانه‌های الکتریکی را به اعصاب خاجی ارسال می‌کند که کنترل‌کننده حرکت و احساس در بخش‌هایی از لگن به منظور جلوگیری از انقباضات مثانه است.
بیماران از یک کنترل از راه دور برای تنظیم شدت تکانه‌ها و خاموش و روشن کردن دستگاه استفاده می‌کنند. این تحریکات، ارتباط بین مغز و مثانه را بهبود می‌بخشد و در نتیجه بی‌اختیاری ادراری را کاهش می‌دهد.
زنانی که تحت آزمایش قرار گرفته بودند، در طول روز حدود ۶ مرتبه بی‌اختیاری ادرار داشتند. اما بیش از ۶ ماه، با کمک هر دو درمان، کیفیت زندگی آنها تا حد زیادی بهبود یافت. یافته‌ها نشان داد که نتایج مثبت ناشی از تزریق بوتاکس به مراتب بیشتر از استفاده از ایمپلنت بوده است.
البته استفاده از این دو روش عوارض جانبی هم به همراه دارد به طوری که در تزریق بوتاکس، حدود ۳۵ درصد زنان تحت آزمایش و در استفاده از ایمپلنت، ۱۱ درصد آنها دچار عفونت مجاری ادراری شدند
