این کت و شلوار کمی متفاوت به هنگام سفر سه روزه اوباما به هند توسط آقای نخست‌وزیر رونمایی شد و در زمان خود جار و جنجال زیادی به راه انداخت. این روزها در شبکه‌های اجتماعی تصویر کت و شلوار نارندرا مودی دست به دست می‌شود، به همین دلیل ساده در این گزارش «مدآنلاین» کمی بیشتر به این سبک از طراحی و حواشی جنجالی این کت و شلوار می‌پردازیم و تاریخچه استفاده از آن را بررسی می‌کنیم.
این کت و شلوار به ظاهر ساده و شیک کمی بیشتر از آن چیزی است که به چشم می‌آید و با کمی دقت می‌توان تشخیص داد که نام و نام خانوادگی نخست وزیر هندوستان با الیاف طلا بافته شده است. در چند سال اخیر و در میان سیاستمداران، «نارندرا مودی» تقریبا در قامت یک سوپر مدل ظاهر شده است و مانند ستارگان هالیوودی که برای یک مراسم چند دست لباس به تن می‌کنند در بازدید اوباما از هندوستان در یک روز سه دست لباس عوض کرده است که البته دو لباس دیگر به اندازه کت و شلوار «مونوگرام» جناب نخست وزیر سر و صدا به پا نکرد. بسیاری از سیاستمداران و فعالان سیاسی هندوستان این اقدام نخست وزیر هندوستان در انتخاب لباس گرانقیمت را در حالیکه مردم هندوستان وضعیت اقتصادی مناسبی قرار ندارند مورد انتقاد قرار دادند و نام نارندرا مودی و عکس‌های کت و شلوار او را به مضحکه جدید توئیتر بازها تبدیل کردند.
اما این خبر تنها موضوع غافل‌گیرکننده در رابطه با این کت و شلوار نبود و جالب‌تر از خود کت و شلوار حرکتی بود که نارندرا مودی احتمالا برای خواباندن سر و صداها انجام داد. او کت و شلوار خود و تمامی هدایایی که پس از نخست وزیری دریافت کرده بود را به حراج گذاشت و اصلا جای تعجب نبود که کت و شلوار لوکس آقای نخست وزیر به بالاترین قیمت ممکن به فروش برسد. این کت و شلوار راه‌راه به قیمت 43 میلیون روپیه یا 450 هزار پوند توسط تاجر الماس مشهور هندی «لالجی پاتل» در حراجی خریداری شد. رقم عجیب و غریب پرداخت شده برای این کت و شلوار باعث شد که این لباس در فهرست گران‌ترین‌های «گینس» ثبت شود. گفته می‌شود که هزینه پارچه و دوخت این کت و شلوار در حدود یک میلیون روپیه بوده است. قرار است که درآمد حاصل از این حراجی برای پاکسازی رودخانه گنگ مورد استفاده قرار بگیرد و از این طریق حتما دهان تمامی منتقدین بسته خواهد شد.
با بررسی دقیق‌تر این نوع استایل در میان سیاستمداران مشخص می‌شود که نخست وزیر هندوستان در زمینه استفاده از کت و شلوار «مونوگرام» اولین نفر نبوده و این نوع گرایش در میان سیاستمداران اولین بار توسط رئیس‌جمهور دیکتاتور سابق مصر حسنی مبارک مورد استفاده قرار گرفته است و البته در نام انگلیسی استفاده شده بر روی کت و شلوار او نام حسنی به جای «آی» با «وای» نوشته شده بود که کمی خالکوبی‌های گاهی همراه با غلط را یادآوری می‌کند.
اما اگر کمی دقیق‌تر شویم و با کمی جستجو در مجلات قدیمی‌تر می‌توان «کارلوس منم» رئیس جمهور سابق آرژانتین و «اوندر هالیفیلد» بوکسور مشهور را نیز به این فهرست اضافه کرد که این مورد آخری چهار کت و شلوار راه‌راه داشت که بر روی آنها جملاتی چون «اوندر هالیفیلد قهرمان... اوندر هالیفیلد قهرمان سه دوره » و جملاتی شبیه به این نوشته شده بود.
سوالی که ممکن است پیش بیاید این است که اصلا این کت و شلوارها را از کجا می‌شود تهیه کرد، در سال‌های اخیر برند «کینگ و آلن» تنها برندی است که کت و شلوارهای راه‌راه سفارشی همراه با مونوگرام تولید می‌کند که البته به دلیل گرانی نه چندان معقول مشتریان چندانی ندارد، به هر حال با کم شدن تعداد دیکتاتورهای خودشیفته در جهان که مشتریان اصلی محسوب می‌شوند اصلا جای تعجب نیست که مشتری چندانی وجود نداشته باشد. پارچه این کت و شلوارها نیز توسط تولید‌کننده قدیمی «هالند و شری» که از برندهای مشهور پارچه و تامین‌کننده پارچه خیابان «سویل رو» لندن است تولید می‌شود. این پارچه به طور ویژه و در متراژ 9 متر تولید می‌شود که به راحتی می‌توان با این پارچه دو کت و شلوار عادی تولید کرد و این دلیل دیگری است که از این پارچه‌های مزین به طلا کمتر و کمتر تولید می‌شود.
نظرات استایلیست‌ها در رابطه با کت و شلوارهای «مونوگرام» به شدت متفاوت است و در حالیکه بسیاری این جور شخصی سازی و سفارشی دوزی را بسیار می‌پسندند در نقطه مقابل مخالفان زیادی نیز وجود دارند که اصلا این استایل را تاب نمی‌آورند. منتقدین این نوع طرح بر این عقیده هستند که طراحی کت و شلوار راه‌راه با نام صاحب کت که از فاصله نزدیک هم به سختی قابل تشخیص است اصلا کار معقولی نیست، مگر اینکه همه افراد ذره‌بین به دست به این کت و شلوارها نگاه کنند. احتمالا باراک اوباما هم در دیدار با نارندرا مودی اصلا متوجه خود شیفتگی کت و شلواری نخست وزیر هندوستان نشده است. «رابرت جانستون» مدیر بخش استایل مجله «جی کیو» در رابطه با این سبک از طراحی می‌گوید: «من فکر می‌کنم که کاملا وحشتناک است. نکته‌ای که در اوایل شروع فعالیت حرفه‌ای در دنیای مد یاد گرفتم این بود که لباس نباید شوخی و مضحک باشد... در دهه‌های مختلف سعی شده است که استایل «پین استرایپ» یا راه‌راه را کمی مفرح کنند، مثلا راه‌راه رنگین کمانی، مزین به طلا یا نام افراد، این طرح‌ها همگی یک شوخی بی‌مزه و زودگذر در دنیای مد است».
