این درخت یکی از معروف‌ترین چنارهای کهن سال ایران بود که قدمتش دست‌کم به هشتصدساله می‌رسید.مادام" دیولافوا" ی فرانسوی در سفرنامه اش در ایران به سال 1881 میلادی دربارۀ این درخت می‌نویسد: «در مسجد (بقعۀ امامزاده صالح) تجریش چنار عجیب و غریبی است که کمتر نظیر آن در دنیا پیدا می‌شود. قطر فوق العاده آن را نمی توان دقیقا با رقم معین کرد. تقریبا محیط آن به پانزده متر می رسد. هریک از شاخه های آن مانند تنه درخت کهنسالی در بالای بنای مسجد و سایر اطراف سر به آسمان کشیده است . این درخت عده کثیری را در سایه خود پناه می‌دهد. مومنین در زیر آن نماز می‌خوانند.مکتب‌دار اطفال را در آنجا جمع کرده درس می‌دهد. قهوه‌چی سماور و استکان و لوازم خود را در درون آن قرار داده است. سقا هم کوزه‌های پر آب خود را در گوشه ای از تنه گذارده است.»
تنه این درخت به میزانی بوده است که پاره دوزی در آن دکه داشته،این چنارعظیم تا سالیانی پیش نیز در حیاط امامزاده به چشم می‌خورد ولی به علتهای مختلف چه طبیعی و چه تخریب انسانی، امروز از آن درخت کهنسال اثری باقی نمانده است.
