شیخ منتجب الدین رازی از نـوادگان دانـشمند عـلی بن بابویه قمی است و با چهار واسطه به حسین یکی از سه پسر علی بن بابویه مـی رسد. علی بن بابویه جد اعلای او در روزگار خود رئیس محدثین قم بود و به گفته ی ابـن ندیم در فهرست، دویست جـلد کـتاب در علوم اسلام تألیف کرده است.
دو حدیث از امام صادق علیه السلام ذکر می شود که امام در آن دو حدیث به بیان معنای « الله اکبر » می پردازند.
ابوحمزه ثمالی از امام سجاد علیهالسلام نقل می‌کند: هر که حاجت برادرش را برآورد به برآوردن حاجت خداوند آغازیده و خداوند به سبب این کار صد حاجت او را که یکى از آنها بهشت است برآورد و هر که اندوه و گرفتارى برادرش را بزداید خداوند اندوه هاى روز رستاخیز او را بزداید هر چند بسیار سخت باشند
پس از دعای امام زمان بود که ابن بابویه صاحب فرزندی شد که نامش را محمد نامید و بعد‌ها عالمی بزرگ و فقیه‌ای نام آور شد. او همان شیخ صدوق است.
در عهد فتحعلی شاه قاجار در حدود ۱۲۳۸ هجری، مرقد شریف شیخ صدوق(ره) که در اراضی ری قرار دارد، از کثرت باران خراب شد. در این هنگام بود که پیکر سالم «رئیس المحدّثین» پس از ۸۰۰ سال خودنمایی کرد.