سرویس مذهبی افکار نیوز- در عصر نزول قرآن، نظریه حاکم بر جامعه علمی، نظریه زمین مرکزی بود؛ بدین معنا که زمین ثابت، ولی سیارات دیگر از جمله خورشید به دور زمین در گردش اند. اما قرآن به شیوه ای لطیف و زیبا به حرکت زمین اشاره می کند که برخلاف آن نظریه است.
«الَّذی جَعَلَ لَکُم الأَرضَ مَهداً؛» ۱ همان کسی که زمین را برایتان گهواره ای ساخت.
قرآن در توصیف زمین، از لفظ مهد(= گاهواره) استفاده کرده که حرکتش چنان ملایم است که کودک درون آن به آرامی به خواب می رود. حرکت وضعی و انتقالی کره زمین، که برای سکونت انسان آفریده شده، نیز همانند حرکت گاهواره نرم و آرام است.
قرآن در آیه ای درباره حرکت کوه ها می فرماید: «وَ تَرَی الجِبالَ تَحسَبُها جامِدَةً وَ هِیَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ»؛ ۲ و کوه ها را می بینی[و] می پنداری که آنها بی حرکتند و حال آنکه آنها ابرآسا در حرکتند.
از این آیه نیک بر می آید که حرکت کوه ها بدون حرکت زمین امکان ندارد. چرا که حرکت کوه ها بدین معناست که کره زمین در حرکت است و همچنین حرکت زمین همانند حرکت ابرها بی سر و صداست. این در حالی است که گالیله و کوپرنیک تقریباً هزار سال بعد به حرکت زمین اشاره نمودند.
منبع:
۱. سوره طه(۲۰) / آیه ۵۳.
۲. سوره نمل(۲۷) / آیه ۸۸.
۳. اندیشه اسلامی ۲، ص ۱۳۱و ۱۳۲.
