کارشناس محیط زیست با بیان اینکه یک جوان بختیاری این ایده سه شنبه های بدون خودرو را مطرح کرد و من هم یکی از کسانی هستم که از آن حمایت کردم، تاکید کرد: در کشورهای دیگر مثل فرانسه مثلا اولین یکشنبه هر ماه را برای دوچرخه سواری در نظر گرفتند و هیچ کشوری مثل ما هر هفته یک روز را برای این کار در نظر نگرفتند.
وی افزود: خوشبختانه در 15 شهر از این موضوع به صورت خودجوش حمایت می شود و بسیاری از شهرداران هم حامی این طرح هستند.
این فعال محیط زیست در پاسخ به این سوال که آیا این حرکت توسط شهرداران پوپولیستی نیست، گفت: اگر فقط به این اکتفا شود که کنار دوچرخه عکس بگیرند، پوپولیستی است اما وقتی مدیران به راستی با دوچرخه تردد می کنند و 112 کیلومتر مسیر ایمن دوچرخه سواری در اصفهان ایجاد شده، این دیگر پوپولیستی نیست.
درویش با اشاره به اینکه امیدوارم تعداد دوچرخه سوارها از تعداد اتومبیل سوارها بیشتر شود، ادامه داد: مردم اصفهان عمیقا شهرشان را دوست دارند و برای پاکیزگی اش می کوشند.
وی در پاسخ به این سوال مجری که به افسردگی مردم در زمانهای خشک بودن زاینده رود اشاره می کرد، اظهار داشت: آمار جالبی توسط نیروی انتظامی منتشر شده که مربوط به افزایش میزان پرخاشگری توسط راننده ها در زمان هایی است که زاینده رود آب ندارد.
این فعال محیط زیست درباره نبود امکانات دوچرخه سواری در تهران، تصریح کرد: از جنوب تا شمال تهران 600 متر اختلاف ارتفاع هست و این دوچرخه سواری را دشوار می کند. در سانفرانسیسکو هم شیب زیادی وجود دارد اما اغلب با دوچرخه عبور می کنند. باید اتوبوس و متروهایی طراحی کنیم که در مسیرهای شیب دار مردم بتوانند دوچرخه هایشان را حمل کنند.
درویش با بیان اینکه ما توصیه نمی کنیم شهروندان بیش از 5 تا 8 کیلومتر دوچرخه سواری کنند، یادآور شد: آمار می گوید اغلب ترددها در تهران زیر 8 کیلومتر است و بنابراین این بخش مشکلی ندارد.
وی افزود: خوبی دوچرخه برقی به این است که با پا زدن آن را شارژ می کنیم یا برخی از آنها هر 60 کیلومتر باید شارژ شوند. اگر قدرت خرید مردم برای خرید دوچرخه های برقی در تهران، مشهد، همدان و... افزایش پیدا کند اوضاع بهتر می شود.
وی درباره ناامنی دوچرخه و آسیب دیدن افراد، گفت: چقدر رفیق دارید که با خودرو یا موتورسیکلت تصادف کرده اند یا پیاده بوده اند و کسی به آنها زده است؟ اگر اینطور فکر کنیم باید کلا در خانه بمانیم. در تهران 270 کیلومتر مسیر ایمن دوچرخه سواری وجود دارد اما این مسیرها بهم پیوسته نیست. در تهران روزی 60 هزار سفر با دوچرخه انجام می شود و شهرداری تلاش می کند این تعداد را به 300 هزار سفر برساند.
این فعال محیط زیست ادامه داد: وقتی محمد بختیاری این ایده را مطرح کرد خوش بین ترین افراد هم فکر نمی کردند طی این مدت این همه مسیر ایمن دوچرخه راه اندازی شود. اما اکنون دیگر شهرداران به ساخت پل افتخار نمی کنند بلکه می گویند من دارم شهری طراحی می کنم که مردم صدای پرنده ها را بشنوند و آلودگی صوتی کم شود. اگر ما بتوانیم شهری را طراحی کنیم که مردم داوطلبانه خودرو را کنار بگذارند و از دوچرخه استفاده کنند فقط به عیار آبی آسمان اضافه نکرده ایم و از آلودگی کم نکرده ایم بلکه نشاط اجتماعی را نیز اضافه کرده ایم. امروز فرماندار گرگان، یزد و نیشابور در حمایت از سه شنبه های بدون خودرو، اعلام کرده اند ما دیگر با دوچرخه به محل کار می رویم.
درویش در ادامه با بیان اینکه 30 درصد ترددها از 27 میلیون ترددی که در تهران اتفاق می افتد بیش از 8 کیلومتر است، درباره علت این موضوع گفت: به دلیل گران بودن مسکن خیلی ها محل کارشان تهران و محل زندگی شان کرج و شهرهای اقماری است. یک شهر زیست محور باید به تمام شهروندان به درستی سرویس بدهد. ضمن اینکه هیچ کاری به صورت زوری جواب نمی دهد. چرا باید شهری باشد که بهترین ها در آن باشد ما باید بهترین ها را به صورت عادلانه در کشور تقسیم کنیم.
وی اعلام کرد: تهران طرحی دارد که تا 1402 باید دستکم 300 هزار سفر روزانه با دوچرخه داشته باشیم و من امیدوارم زودتر به این آمار برسیم.
این فعال محیط زیست به بیان نمونه ای پرداخت و گفت: پنجمین شهر توسعه یافته دنیا کپنهاگ هست که تعداد دوچرخه سواران آن از اتومبیل سواران بیشتر شده و آنها اعلام کردند این حاصل کاری 47 ساله است که از مهدکودک ها و مدرسه ها آغاز شده و فیلمسازان، فرهیختگان و تحصیل کرده ها به آن توجه کرده اند تا سرانجام به نتیجه رسیده اند. بنابراین ما نگوییم سه سال گذشت چرا اتفاقی در ایران نیفتاد؟
درویش همچنین در بخش پایانی حضور خود در «فرمول یک» در پاسخ به سوالی درباره اینکه بزرگترین مشکل کشور ما آب است یا خاک، تصریح کرد: بزرگترین مشکل کشور در زمینه زیست محیطی خاک است ما در کشوری زندگی می کنیم که خاک در آن طی سالیان سال تولید می شود اما آمارهای رسمی می گوید بیش از 1 میلیون تن خاک دارد خارج می شود که ارزش آن قابل محاسبه نیست و بهترین خاک خارج می شود.
