فضایی آکنده از سوء‌تفاهم و بدبینی که بی‌شباهت به یک جنگ تمام‌عیار نیست به فاصله یک روز پس از بازگشت کی‌روش به تهران در فوتبال ما پدیدار شد.
حالا شاید به ما حق بدهید چرا پیش از این سفر پر ماجرا، بازگشت کی‌روش را به تیم ملی بی حاصل می‌دانستیم؛ چرا که پیش‌بینی این روزها را می‌کردیم.
به شهادت آن‌چه در آرشیو سایت خبرورزشی است، بارها در این زمینه هشدار دادیم که اتفاقات جام جهانی روسیه، پایانی بود بر پایان حضور یک مربی خارجی موفق در فوتبال ایران...
ای کاش این داستان در همان روسیه تمام می‌شد و کی‌روش هرگز برای بازگشت به تهران انگیزه پیدا نمی‌کرد. فقط چند ساعت زمان کافی بود تا با اعلام فهرست تیم ملی شاهد موجی از حمله‌های تازه و البته همیشه آشنا باشیم.
حالا شاید به ما حق بدهید چرا پیش از این سفر پر ماجرا، بازگشت کی‌روش را به تیم ملی بی حاصل می‌دانستیم؛ چرا که پیش‌بینی این روزها را می‌کردیم.
به شهادت آن‌چه در آرشیو سایت خبرورزشی است، بارها در این زمینه هشدار دادیم که اتفاقات جام جهانی روسیه، پایانی بود بر پایان حضور یک مربی خارجی موفق در فوتبال ایران...
ای کاش این داستان در همان روسیه تمام می‌شد و کی‌روش هرگز برای بازگشت به تهران انگیزه پیدا نمی‌کرد. فقط چند ساعت زمان کافی بود تا با اعلام فهرست تیم ملی شاهد موجی از حمله‌های تازه و البته همیشه آشنا باشیم.
اجازه بدهید همین جا خدمت تهمت‌زنندگان عرض کنیم طبیعت روزگار این است که به صورت صد در صد موافق یا مخالف هیچ‌کس نباشیم. کی‌روش هم از این قاعده مستثنی نیست؛ به او انتقادهایی داریم که در قالب‌های مختلف بیان کرده‌ایم و طبعا از کی‌روش به دلیل صدها نمونه اتفاق فوق‌العاده در فوتبال ایران تعریف کرده‌ایم.
بحث بر سر موافقت یا مخالف نیست؛ مساله گسترده‌تر از این حرف‌هاست. طیف وسیعی از نیروهای فشار در این فوتبال با کی‌روش مخالفند و تصمیم‌سازی‌های او را برنمی‌تابند و این از حمله‌های همه‌جانبه آن‌ها به تیم و شخص کی‌روش قابل تشخیص است.
به ندرت منتقدانی پیدا می‌شوند که در بیان مسائل تیم ملی جانب انصاف را رعایت کنند و به تدریج از ۸ سال قبل به این طرف جریان حمله به کی‌روش و تیم ملی ایران شدت بیشتری پیدا کرده است.
مساله این است که با این وضعیت نمی‌شود به هوای قهرمانی در جام ملت‌های آسیا به امارات سفر کرد. آیا خنده‌دار نیست در این فضای پر از سوء‌تفاهم و چالش‌برانگیز، تیمی در قواره‌های قهرمانی آسیا بست؟
امکانات داخلی و بازی‌های تدارکاتی را حتی اگر فراموش کنیم و به مسائل دیگر تیم ملی هم اشاره نکنیم، با این شرایط بغرنج چگونه می‌توانیم قهرمان آسیا شویم؟ آخرین بار ایران در سال ۱۹۷۶ میلادی در این رقابت‌ها جام گرفت و احتمالا پس از ۲۰۱۹، ۴ سال دیگر ماجرای این حسرت که تبدیل به عقده شده، طولانی‌تر خواهد شد.
بحث بر سر موافقت یا مخالف نیست؛ مساله گسترده‌تر از این حرف‌هاست. طیف وسیعی از نیروهای فشار در این فوتبال با کی‌روش مخالفند و تصمیم‌سازی‌های او را برنمی‌تابند و این از حمله‌های همه‌جانبه آن‌ها به تیم و شخص کی‌روش قابل تشخیص است.
به ندرت منتقدانی پیدا می‌شوند که در بیان مسائل تیم ملی جانب انصاف را رعایت کنند و به تدریج از ۸ سال قبل به این طرف جریان حمله به کی‌روش و تیم ملی ایران شدت بیشتری پیدا کرده است.
مساله این است که با این وضعیت نمی‌شود به هوای قهرمانی در جام ملت‌های آسیا به امارات سفر کرد. آیا خنده‌دار نیست در این فضای پر از سوء‌تفاهم و چالش‌برانگیز، تیمی در قواره‌های قهرمانی آسیا بست؟
امکانات داخلی و بازی‌های تدارکاتی را حتی اگر فراموش کنیم و به مسائل دیگر تیم ملی هم اشاره نکنیم، با این شرایط بغرنج چگونه می‌توانیم قهرمان آسیا شویم؟ آخرین بار ایران در سال ۱۹۷۶ میلادی در این رقابت‌ها جام گرفت و احتمالا پس از ۲۰۱۹، ۴ سال دیگر ماجرای این حسرت که تبدیل به عقده شده، طولانی‌تر خواهد شد.
این که مخالف بازگشت کی‌روش به فوتبال ایران بودیم همین فضای رعب‌آور است! امشب هم با حضور کارلوس در برنامه ۹۰ دوباره این طیف موافق و مخالف، عرض و وطول بیشتری پیدا خواهند کرد.
متاسفیم برای فوتبالی که ۴۲ سال است قهرمان جام ملت‌ها نشده و امروز با تیمی که هنوز به طور درست و حسابی تشکیل نشده و تمرین نکرده این طور رفتار می‌کنند.
عده‌ای دوست دارند به کی‌روش بگویند خفه شو و شاید او هم به منتقدان بی‌منطقش همین حس را داشته باشد اما ما می‌دانیم آن‌چه در این میان، سرانجام پیدا نمی‌کند و قربانی این جدال بی‌حاصل می‌شود، فوتبال نگون‌بخت ایران است...
متاسفیم برای فوتبالی که ۴۲ سال است قهرمان جام ملت‌ها نشده و امروز با تیمی که هنوز به طور درست و حسابی تشکیل نشده و تمرین نکرده این طور رفتار می‌کنند.
عده‌ای دوست دارند به کی‌روش بگویند خفه شو و شاید او هم به منتقدان بی‌منطقش همین حس را داشته باشد اما ما می‌دانیم آن‌چه در این میان، سرانجام پیدا نمی‌کند و قربانی این جدال بی‌حاصل می‌شود، فوتبال نگون‌بخت ایران است...
