اهمیت حدیث در میان مسلمانان از آن روست که از منابع اصلی استنباط احکام در فقه و عقاید در علم کلام محسوب می‌شود. همچنین احادیث از منابع اولیه پژوهش‌های تاریخی است.
امام صادق(ع):
قیلَ لِلصـادِقِ علیه السلام:
عَلى ماذا بَنَیْتَ أَمْرَکَ؟
فَقالَ علیه السلام: عَلى أَرْبَعَةَ أَشْیاءَ:
عَلِمْتُ أَنَّ عَمَلى لایَعْـمَلُهُ غَیرى فَاجْتَهَدْتُ؛
وَ عَلِمْتُ أَنَّ اللّه‌َ عَزَّوَجَلَّ مُطَّلِعٌ عَلىَّ فَاسْتَحْیَیْتُ؛
وَ عَلِمْتُ أَنَّ رِزقى لایَاکُلُهُ غَیرى فَا طْمَانَنْتُ؛
وَ عَلِمْتُ أَنَّ اخِرَ أَمْرى الْمَوتُ فَاسْتَعْدَدتُ.
به امام صادق علیه السلام گفتند:
کار خود را به چه اساسى استوار ساخته اى؟
فرمود: بر چهار بنیان:
[اول] دانستم که عمل مرا کسى دیگر انجام نمى دهد پس تلاش نمودم؛
[دوم] دانستم که خداى بر من آگاه است پس حیا کردم؛
[سوم] دانستم که روزى مرا دیگرى نمى خورد پس آرام گرفتم؛
[چهارم] دانستم که پایان کار من مرگ است پس براى آن آماده شدم.
بحار الانوار: ج78، ص228، ح100
