سرویس مذهبی افکار- آيت الله بهاءالديني مکرر ميفرمود:
«از عواملی که باورهای اعتقادی انسان را سست می‌کند و مانع پیشرفت معنوی انسان می‌شود، شهرتهای بیجا و بی‌فایده است. علاقه به شهرت و شوق به سر زبانها افتادن نشانه ضعف ایمان و کمبودهای روحی است» سلوک خود آقا هم چنین بود.
مصاحبه تلویزیونی نمی‌کردند. نزدیک حرم منزل نمی‌گرفتند. بعد از رحلت امام خمینی(ره) بین علما حرف مرجعیت ایشان بود، اطرافیان درخواست رساله کردند، فرمودند «دیگران هستند». آیت الله گلپایگانی رحلت کردند، علما خیلی به آقا اصرار کردند. می‌فرمود: «قبول حرف شما فقط یک راه دارد که حضرت صاحب عجل الله فرجه الشریف امر کنند!»
اوایل انقلاب نام ایشان به خاطر ارتباط با امام سر زبانها افتاد و مراجعات بیشتر شد، فرزند آقا مهری به نام ایشان تهیه کرد که کارها راحتتر انجام شود. آقا مهر را دید، آن را شکست!
سال ۷۲ علما و فضلای قم پول زیادی آوردند درخواست کردند به نام ایشان دفتر شهریه بزنند و عیدی مبلغی به طلاب بدهند. فرمود: «نام بنده موضوعیت ندارد، لازم نیست»
می‌فرمود: «گیرم نام من سر زبانها افتاد، وقتی پیش خدا دستم خالی است آن شهرت چه فایده‌ای دارد برای من؟»
آيت بصيرت، ص۴۴
