سه سال است که مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ اصرار دارند دیدارفینال جام حذفی در ورزشگاه نفت و گاز اروندان برگزار شود. دلیل‌شان هم این است که می‌خواهند یاد و نام شهدا را گرامی بدارند و برای آزادسازی خرمشهر کاری کنند.
بازی استقلال و خونه به خونه و اتفاقات بعد از آن را دوباره تماشا کنید. نشانی از احترام و یاد شهدا می بینید؟ نشانی از برگزاری یک بازی استاندارد فوتبال می بینید؟ اتفاقاتی که بعد از بازی رخ داد را می توان جشن قهرمانی نام گذاشت؟ صحنه‌ای دیدید که کار بزرگ مردمان خرمشهر و رشادت های رزمندگان را در راه آزادسازی این شهر را برای شما یادآوری کند؟ مراسمی دیدید که یاد و خاطره شهدا را برای شما زنده کند؟
واقعا چه دیدید؟ بجز بی نظمی و هرج و مرج و یک آبروریزی بزرگ؟ بجز اتفاقات تلخ و دزدیدن جام و مدال و دوربین یک عکاس و پرتاب بتن داخل زمین؟ قرار است با این اتفاقات یاد و خاطره شهدا را گرامی بدارید و برای آزادسازی خرمشهر جشن بگیرید؟
یعنی در سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال یک فرد منطقی و عاقل و شجاع پیدا نمی شود که بگوید این ورزشگاه محل مناسبی برای برگزاری دیدار فینال جام حذفی ایران با میلیون‌ها بیننده نیست؟ یعنی کسی شهامت این را ندارد بگوید اشتباه کردیم فینال را به جنوب بردیم و باید فکر جدیدی کنیم؟ یعنی کسی این همه آبروریزی را نمی بیند؟ شاید هم می بینند و خودشان را به خواب زده اند تا آن بتن هایی که پرتاب می شود به سر یک نفر بخورد و اتفاق تلخی برایش رخ دهد بعد از خواب بیدار شوند!
آقایان مسئول؛ احترام و پاسداشت شهدا و رشادت های رزمندگان هشت سال دفاع مقدس بر همه ما واجب است، اما آیا با این کارها و برنامه ریزی ها باعث خدشه دار شدن این یادواره نمی شوید؟ آیا باعث بی آبروی فوتبال ایران و دستمایه شدن تمسخر دیگران نمی شوید؟
آقایان مسئول؛ شما که سینه ستبر می کنید و داعیه برگزاری بازی در خرمشهر و گرامیداشت شهدا را دارید در این سه سال برای بهتر شدن مراسم پایانی بازی چه کرده اید؟ برای استانداردسازی ورزشگاه چه کرده اید؟ برای سروسامان دادن سکوها چه کرده اید؟ تا کی می خواهید به اشتباهتان اصرار کنید و جان مردم را به خطر بیندازید؟ آیا واقعا باید اسم مراسم پایان جام حذفی را «جشن» گذاشت؟
مهدی تاج و حیدر بهاروند چه اصراری دارند که دیدار فینال در این ورزشگاه برگزار شود؟ سازمان لیگ به جای اینکه در برگزاری جشن قهرمانی پیشرفت کند، هر سال بدتر می شود و راه اصلی را گم کرده است. مسئولان برگزاری جشن قهرمانی بیشتر از اینکه به فکر برگزاری شکیل و زیبای جشن باشند به فکر تابلوهای تبلیغاتی و چیدمان آنها هستند؟ دلیلش چیست؟ سودش به جیب چه کسی می رود که اولویت با تابلوهای تبلیغاتی است؟
چرا باید سکوی قهرمانی پرسپولیس با همان بنرهای قرمز و همان تبلیغ شرکت پرحرف و حدیث را به آبادان منتقل کرد و رنگش را آبی کرد و استقلالی ها رو روی آن فرستاد؟ یعنی سازمان لیگ اینقدر بی پول است که نتوانسته یک سکوی جدید برای قهرمانی استقلال طراحی کند؟ پس پول اسپانسر جشن کجا می‌رود؟
جشن قهرمانی استقلال یک آبروریزی دیگر برای سازمان لیگ و فوتبال ایران بود. جشنی که همه رقم آدمی در آن دیده می شد و به یک بازار آشفته تبدیل شده بود. در همین بی‌نظمی‌ها چند مدال و جام قهرمانی به سرقت رفت و دوربین یکی از عکاسان را هم از کنار دستش دزدیدند! جام قهرمانی را هم با هزار دردسر بیرون از ورزشگاه پیدا کردند!
تا کی قرار است با آبروی فوتبال ایران بازی شود؟ آقایان مسئول بگویند ثمره برگزاری سه سال فینال جام حذفی در خرمشهر چه بوده است؟ کدام اتفاق مثبت پس از این سه سال رخ داده که همچنان اصرار است این راه ادامه داشته باشد؟ تا کی می خواهند از نام و اعتبار شهدا برای اهداف خودشان استفاده کنند؟ حتما باید اعتبار تلخی رخ بدهد تا مسئولان به خودشان بیایند؟
