محبت حضرت علی (ع) و فرزندان پاک و مطهرش در شیعیان موروثی است. فرزندان شیعه به محض اینکه چشم به دنیا می گشایند ارادت پدر و مادر خود به اهل بیت را می بینند.
این ارادت قلبی را شیعیان از کودکی در وجود خود حس می کنند. زنجیرزنی یک کودک 2 یا 3 ساله در دسته های زنجیرزنی ماه محرم، نشان از آن دارد که عشق مولای متقیان حضرت علی (ع) و فرزندان و نوادگانش اکتسابی نیست، این عشق مادرزادی و موروثی است.
شیعیان علی ابن ابیطالب (ع) در شادی اهل بیت شاد هستند و با غم و اندوه آنان غمگین می شوند. در این ایام فرخنده و مبارک که به اعیاد شعبانیه مشهور است، بزرگان علم و ادب و معرفت چشم به جهان گشوده اند.
یکی از بزرگ مردان متولد ماه شعبان، قطب امکان عالم هستی حضرت صاحب الزمان (عج) است. در شب میلاد این امام بزرگوار کوچه و خیابان های شهر را ریسه می بندند تا به یمن قدوم مبارکشان جهان را چراغانی کنند.
یکی از عمل هایی که شیعیان برای ابراز ارادت خود به ساحت مقدس حضرت اباصالح (ع) انجام می دهند این است که هنگام شنیدن نام این حضرت از جای خود بلند شده و قیام می کنند. یادآوری وجود مبارک حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه و ذکر و دعا برای آن حضرت از جمله مواردی است که به تأسی از عمل معصومین (ع) و برای ابراز احترام و بزرگداشت خاص انجام می گیرد چنانکه در روایت نقل شده است که هنگامی که در حضور امام رضا (ع) اسم مبارک امام زمان (عج) برده شد، آن حضرت برای احترام برخاستند و دست بر سر نهادند. ضمن آن که این عمل نوعی استغاثه به آن حضرت است.
اگر چه در این زمینه روایتی از معصومین (ع) وارد نشده است اما از آنجا که علاوه بر قول و تقریر معصوم، فعل او نیز حجت دارد، می توان به روایتی اشاره کرد که علامۀ مامقانی رضوان الله تعالی علیه در تنقیح المقال در ترجمۀ دعبل خزاعی از مشکواة الأنوار، شیخ محمد بن عبد الجبار نقل می‌کند و آن روایت این است:
" لما قرأ دعبل قصیدته المعروفة التی أولها ( مدارس آیات ) على الرضا علیه السلام و ذکره عج الله تعالى فرجه وضع الرضا علیه السلام یده على رأسه وتواضع قائما ودعا له بالفرج"
یعنی: زمانی که دعبل قصیدۀ معروفش را که اولش (مدارس آیات ) بود بر امام رضا (ع) خواند و در آن نامی از حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف برده شد، امام رضا علیه السلام دست بر سر نهاد و متواضعانه ایستاد و برای تعجیل در فرج آن حضرت دعا کرد.
در جایی دیگر آمده است که از امام صادق (ع) سؤال شد: چرا هنگام شنیدن نام امام زمان (عج) از جای خود برمی خیزیم؟
حضرت فرمودند:چون غیبت حضرت مهدی طولانی است.
و امام از شدت محبتی که به دوستان خود دارد هر زمان که شخصی او را یاد کند، نگاهی به او می کند و سزاوار است که یاد کننده به جهت احترام و تعظیم از جای خود برخیزد.
هنگامی که مولای خویش او را به نظر مهر و عطوفت نگاه می کند، پس از جای بر می خیزد و از خدا تعجیل فرج ایشان را می خواهد.
