فعلا باید لیگ برتر و قهرمانی احتمالی پرسپولیس در این رقابت‌ها را کنار بگذاریم و سراغ لیگ قهرمانان آسیا برویم. فصل تازه این مسابقات که حالا برای پرسپولیس جدی‌تر از همیشه شده از سه‌شنبه آغاز می‌شود و پرسپولیس دو بازی پیاپی مقابل نسف قارشی و السد انجام خواهد داد.
شرایط فنی پرسپولیس برای ورود به این رقابت‌ها میزان میزان است و برانکو تمام بازیکنانش را در اختیار دارد اما هنوز تردیدهایی درباره کیفیت فنی پرسپولیس مقابل حریفان آسیایی وجود دارد.
هر چند شرایط گروه پرسپولیس نسبت به فصل گذشته تغییرات زیادی دارد و کیفیت السد، نسف قارشی و الوصل را نمی‌توان با الوحده، الهلال و الریان مقایسه کرد اما به نظر می‌رسد تیم برانکو برای رسیدن به نتایج دلخواه و موفقیت در مرحله گروهی نیاز به ارائه نمایشی بهتر از آنچه طی سه چهار هفته گذشته در لیگ برتر نشان داد، دارد.
پرسپولیس هر سه بازی اخیرش در لیگ برتر را برده و به نظر می‌رسد در این رقابت‌ها با توجه به فاصله فنی که با حریفانش ایجاد کرده تحت هر شرایطی برنده می‌شود.
پرسپولیس در حالی سه دیدار قبلی مقابل پیکان، سپاهان و صنعت نفت را حداقل با اختلاف دو گل برنده شد که در میانه میدان از یک زوج عجیب و غریب بهره می‌برد. زوجی که به ناچار تحت شرایطی خاص شکل گرفت اما برای چهار هفته متوالی به میدان رفت.
تا قبل از بازی با گسترش برانکو در سیستم 2-4-4 خطی مد نظرش از زوج کامیابی نیا – ربیع‌خواه بهره می‌برد که این زوج با توجه به خصوصیات تهاجمی کمال که در ذات او وجود دارد و البته کیفیت فنی‌اش کاملا موفق بود.
بعد از مصدومیت کامیابی نیا، ماهینی جای او را گرفت اما عملا در جریان بازی بیشتر یک هافبک دفاعی کارگر محو شده است و تقریبا در بازی دیده نمی‌شود.
این زوج با توجه به غریبه بودن ماهینی با شرح وظایفش و البته مدل بازی این بازیکن، خط میانی پرسپولیس را در مرکز کاملا دفاعی و متمرکز کرده، بدون خلاقیت و ترتیب دادن کارهای گروهی، بدون شوت، پاس عمقی و ایجاد فشار روی دفاع حریف.
هر چند پرسپولیس در سه بازی اخیر برنده شده و خیلی خوب گل زده اما نقش کانال مرکزی زمین در این گل‌ها صفر بوده است و به صراحت می‌توان گفت کانال مرکزی پرسپولیس در فاز حمله کاملا تعطیل است.
در بازی با گسترش فولاد پرسپولیس در لحظه آخر با بازی مستقیم، دخالت مصلح و یک شوت به گل مساوی رسید. در بازی پیکان گل اول با نفوذ و ارسال محرمی از کناره زمین صورت گرفت. گل دوم با اوت دستی ماهینی و ضربه محکم علیپور حاصل شد و گل سوم باز هم از کنار و این بار با حرکت نوراللهی و بعد حرکت انفرادی علیپور ثبت شد.
در بازی سپاهان باز هم فرشاد احمدزاده هافبک راست تیم هر دو گل را ساخت. یک بار با متمایل شدن به مرکز و پاس عمقی و بار دوم با ارسال. در بازی نفت آبادان هم وحید امیری دو بار از جناح چپ پایه گذار گل شد و گل دیگر را علیپور بعد از توپگیری خوب مدافعان و حرکت انفرادی از مرکز زمین به ثمر رساند.
در تمام این گل‌ها همانقدر که نقش کانال‌های کناری و خلاقیت بازیکنانی مثل احمدزاده و منشا موثر و دخیل بوده پرسپولیس هرگز از کانال میانی گلی پایه گذاری نکرده و البته به صورت طبیعی موقعیتی هم از مرکز ساخته نمی‌شود. حالا اما پرسپولیس در مواجهه با حریفان آسیایی نیاز به تنوع حمله و خلق موقعیت از کانال‌های مختلف دارد و اگر برانکو به سیستم لوزی برنگردد باید دید باز هم از زوج ربیع خواه – ماهینی استفاده خواهد کرد یا تغییراتی صورت خواهد داد؟
به نظر می‌رسد در بازی بعدی لیگ با توجه به محرومیت سیدجلال و انتقال ماهینی به دفاع چپ، کامیابی نیا قبل از شهرآورد وارد کار خواهد شد اما قبل از آن پرسپولیس دو بازی مهم آسیایی در پیش دارد. محتمل ترین حالت ورود کامیابی نیا به ترکیب قبل از نوراللهی نه چندان آماده است.
در واقع احتمال شروع لیگ قهرمانان با زوج آشنای کمال – ربیع‌خواه کم نیست و در ادامه ترکیب آرمانی کمال – نوراللهی می‌تواند شرایط خط میانی پرسپولیس را حتی در بازی‌های بزرگ بهبود بخشد به شرطی که هر دو نفر خیلی زود به فرم ایده‌آل برسند. مسیری که شاید برای کامیابی‌نیا کوتاه‌تر طی شود.
