سینمای ایران در طول این سالها در حوزه پرداختن به محتوای فیلم های سینمایی فراز و نشیب های فراوانی داشته است، سینمای ایران دهه شصت و پس از گذر از سینمای قبل از انقلاب فیلم های اکشن و سیستم قهرمان سازی با هدف قرار دادن مخاطب طبقه متوسط را تجربه می کند ، دهه هفتاد با تغییر رویکرد و نگاه مدیریت فرهنگی به سینما، به سینمایی با فیلم های که رگه عرفانی و عاشقانه دارند، می رسیم و در ادامه این روند در دهه هشتاد موج فیلم های کمدی سینمای ایران با ورود ستاره های کمدی تلویزیون به سینما شروع می شود، اما از همان دهه هفتاد یا اواخر آن موجی بسیار آرام در سینمای ایران رشد می‌کند به نام فیلم های به اصطلاح جشنواره‌ای؛ فیلم هایی که بدون نگاه به سلیقه مخاطب تنها برای جشنواره های آن طرفی ساخته می‌شوند.
فیلم‌هایی که در آن فیلمساز قبل از اینکه در یک روند درست از فیلتر مخاطب داخلی بگذرد و از تفکر، دغدغه و فرهنگسازی برای مردم بهره ببرد، بیشتر به جایزه‌های زرین جشنواره‌های خارجی فکر می‌کند.
بیشتر این نوع فیلم ها از فقر با ساختار های بصری روستا ها ساخته می شدند و به شکل آگاهانه بر سلیقه جشنواره ها تاکید می‌کنند و به جای توجه به نگاه عادلانه به قصه و جریان مخاطب شناسی داخل، معیار آنها را رعایت می‌کنند.
در این جریان نمیتوان از حضور موثر برخی بزرگان هم چشم پوشی کرد اما مسیری که در سینمای ایران راه‌اندازی کردند به نام فیلم های جشنواره‌ای معضلی است که نه تنها به فیلمسازان جوان راه غلط را نشان می‌دهد و هم در ابعاد بین المللی استقلال و زبان مشخص سینمای ایران را در وزنه ملی بودنش از بین می برد.
حالا پس از گذشت این همه تجربه بین المللی هنوز سینمای ما نتوانسته به جایگاه درستی در ابعاد بین المللی برسد و ما کماکان با این پتانسیل بالای فیلمسازی با فرم و محتوای منحصر به فرد بازاری برای فیلم های سینمای ایران در جهان نداریم و تنها با جایزه گرفتن ها و حضور در مراسم‌های سطح پایین و فرش پهن کردن‌هایی که بسیاری از آنها برای سفارش جشنواره‌ها بود، لبخند می‌زنیم و با آرم جشنواره‌های متوسط عکس می‌گیریم.
اما حالا با گذر این همه سال و تجربه فیلم های مختلف و با برگزاری جشنواره مستقل جهانی فجر وقت آن نرسیده که به فکر بازار و اکران‌های جهانی سینمای ایران در روند گیشه سینمای جهان باشیم و تنها به جایزه گرفتن در جشنواره‌هایی که داوران آنها ایرانی هستند و به دورهمی بین المللی بیشتر شبیه اند، بسنده نکنیم.
