هوشنگ توکلی که در شب‌های برپایی سوگواره «رکعت به رکعت عاشقی» تماشاگر اجراهای تعزیه بود، درباره اهمیت آموزش تعزیه به نسل‌های بعد بیان کرد: تعزیه باید خیلی جدی‌تر مورد توجه قرار می‌گرفت، چون متاسفانه امروزه با خطر انحراف و نابودی آن روبرو هستیم. عزیزانی که ۱۰ شب در قالب گروه سوگواره نمایشی «رکعت به رکعت عاشقی» حضور یافته‌اند، از جان خود مایه گذاشتند. این گروه و گروه‌های امثال آنها که این روزها به نمایش وقایع عاشورا برای مردم می‌پردازند، شاید آخرین نسل‌های باقی‌مانده هنر تعزیه باشند و باید به همین تعداد اندکی که از هنرمندان و علاقه‌مندان به تعزیه باقی مانده است رسیدگی کنیم.
او افزود: این گروه‌ها به حمایت و درخواست‌های سازمانی برای تولید و خلاقیت نمایشی نیازمندند. همچنین برگزاری کلاس‌های آموزشی باید برای حفظ این هنر نمایشی برگزار شود چرا که از دوره قاجار آموزشگاه‌های معتبر تعزیه کار خود را آغاز کردند. به عنوان مثال در قزوین آموزشگاه‌های تعزیه برپا بود که از پایه این هنر را آموزش می‌داد و با همان نیروهای آموزش دیده در شهرهای مختلف کشور و در تمام سال اجرای تعزیه داشتند.
وی درباره نبودِ آموزشگاه‌ها و حتی پژوهشگاهی که نسخ اصلی تعزیه را به دست تعزیه‌خوان برساند، گفت: حمایت از گروه‌های تعزیه و راه‌اندازی یک سازمان مدیریتی قدرتمند برای پرداخت تخصصی به این هنر می‌تواند از انحراف و نابودی آن جلوگیری و به رشد وتعالی تعزیه کمک کند. چرا که برخی‌ها با وارد کردن رفتارهای غیر نمایشی در تعزیه موجب آسیب آن می‌شوند. به عنوان مثال دیده شده که شمر با شلوار لی و یا موتور گازی به میدان می‌آید. این کار نوآوری از نوع آسیب‌زننده است چرا که به بهانه نوآوری اصالت تعزیه را زیر سوال می‌برد. هنگامی که سازمانی برای رسیدگی و سازمان‌دهی این گروه‌های تعزیه وجود ندارد هرکسی به خود اجازه می‌دهد وارد کار و تغییرات عجیبی را اعمال کند.
منظر لشگری هم درباره تعزیه و جایگاه آن در تهران امروز گفت: آنچه پیداست این است که در این سالها به تعزیه توجه کافی نمی‌شود، شما ببینید در گذشته ما چندین تکیه داشته‌ایم که محل برگزاری مجالس تعزیه بوده است، اما حالا از آن تکایا و محل های برگزاری تعزیه چه باقی مانده است؟ شما تکیه تجریش را ببینید چه به روز آن آمده است زمانی آن میدان تره بار بود و در ماه محرم و صفر آن را خالی می‌کردند که مجلس تعزیه در آن برگزار شود، اما الان این تکیه قدیمی را تخریب کرده‌اند. ما نیاز به ساختن چندین تکیه مانند «تکیه دولت» داریم که بتواند تعزیه را به عنوان یک هنر و آیین ایرانی زنده نگاه دارد. ساختن این تکایا برای برگزاری تعزیه کوچکترین کاری است که ما می‌توانیم برای احیا تعزیه انجام دهیم.
مظفر قربان‌نژاد از جمله تعزیه‌خوانان پیشکسوت در این ۱۰ شب شبیه امام حسین(ع)، حربن یزید ریاحی، مسلم بن عقیل (ع) را اجرا می‌کرد درباره عدم توجه به تعزیه از سوی مسئولین گفت: تعزیه غریب بود، غریب است و خواهد ماند. تعزیه یک سنت اصیل این مملکت است باید به این کار که ثبت جهانی و ملی شده است بها داده شود، همه عالم و آدم هم می‌دانند که از یونسکو برای اجرای این فعالیت بودجه واریز می‌شود ولی فقط خدا می‌داند که این بودجه به جیب چه کسانی می رود که یک ریال از آن به دست تعزیه خوانان نمی‌رسد. تعزیه حتی در سازمان اوقاف هم بودجه دارد ولی خبری از آن هم نیست.
