سیدجلال حسینی مدافعی محکم و پرانرژی است. با غریزه‌ای عالی برای دفاع یا به قول یکی از دوستان، استراتژیست دفاعی که غیبتش در دیدار رفت مقابل الاهلی عربستان به خوبی احساس شد.
کاپیتان پرابهت‌ترین بازیکن پرسپولیس در رختکن و وسط زمین است. کسی که با روحیه دادن‌هایش بار مسئولیت تزریق انگیزه به تیم را از شانه‌های برانکو کم می‌کند.
مرد کروات، کمک کاپیتان را رد نمی‌کند. برانکو خوب می‌داند تیمش در بازی رفت مقابل حریف عربستانی فرمانده نداشت. زمانی که پرسپولیس در دقیقه ۲ غافلگیر شد و گل خورد بیش از همیشه غیبت سیدجلال حسینی احساس شد. کسی که موتور محرکه تیم باشد و جلوی بازی احساسی جوان‌ترها را بگیرد. سیدجلال در زمین نبود و پرسپولیس آن‌قدر احساسی بازی کرد که گل دوم را هم خورد.
با وجود کاپیتان در زمین، علیرضا بیرانوند هم حواسش را بیشتر جمع می‌کند که کمتر اشتباه کند. بیرانوند، مدافعان و حتی هافبک‌های پرسپولیس خوب می‌دانند اشتباه در زمین با فریاد سیدجلال همراه می‌شود. البته حسین ماهینی هم بازیکن خوب و باتجربه‌ای است اما بی‌تعارف ابهت سیدجلال حسینی را ندارد.
در تمامی دوران و در همه لیگ‌های معتبر جهان این شخصیت قوی بازیکنان بوده که به قهرمانی و موفقیت یک تیم کمک کرده است. بازیکنانی نظیر سیدجلال حسینی خواسته مربیان را در زمین پیاده می‌کنند و به قول برانکو عصای دست آنها هستند.
کاپیتانی که می‌تواند نظر سرمربی را وتو کرده و پنالتی را به مهدی طارمی بدهد. کسی که آن‌قدر اختیار دارد تا در روز ممنوع‌المصاحبه بودن سایر بازیکنان به منطقه میکسدزون برود و با خبرنگاران گفت‌وگو کند.
از سوی دیگر سیدجلال از لحاظ فنی فوق‌العاده است؛ مدافعی که اهل ریسک نیست، کم اشتباه می‌کند و به راحتی هم دریبل نمی‌خورد. ضربات مستقیم را هم می‌زند و روی زمین و هوا به مهاجمان حریف باج نمی‌دهد. با سیدجلال پرسپولیس کم گل می‌خورد و این ادعا فصل گذشته به بهترین شکل ممکن به برانکو، هواداران و حتی کارشناسان سختگیر ثابت شد.
