علی نوری‌زاده کارشناس علوم قرآنی گفت: امام حسن مجتبی (ع) در پانزدهم ماه رمضان سال سوم هجرت، به‌دنیا آمدند و ولادت این حضرت در ماه میهمانی خدا بیش از بیش بر آثار پرخیر و برکت این ماه اضافه کرد.
وی ادامه داد: پس از اینکه امام دوم متولد شدند، حضرت فاطمه (س) از حضرت علی (ع) خواستند تا برای این فرزند نامی انتخاب کنند، اما مولای متقیان (ع) برای نام‌گذاری فرزندشان به حضرت محمد (ص) پیشی نگرفتند و صبر کردند تا خاتم پیامبران (ص) نام ایشان را انتخاب کنند.
نوری‌زاده تصریح کرد: پس از اینکه حضرت محمد (ص) به دیدن امام حسن مجتبی (ع) رفتند، این حضرت را در پارجه سفیدی پیچیدند و پس از اینکه در مورد نام گذاری ایشان از حضرت علی (ع) پرسشی را پرسیدند جبرئیل از آسمان فرود آمد.
وی در ادامه صحبت‌های خود اظهار کرد: در این هنگام و پس از اینکه جبرئیل از آسمان در قالب وحی فرود آمد، از سوی خداوند به پیامبر اکرم (ص) تبریک و تهنیت گفت و چنین بیان کرد که خدای تبارک و تعالی تو را مأمور کرده که او را به نام پسر هارون نام بگذاری. سپس عرض کرد: نامش را «حسن» بگذار و اینگونه رسول خدا (ص) نام دومین امام را حسن نامیدند.
این کارشناس علوم قرآنی توضیح داد: یکی از اتفاق‌های قابل توجهی که پس از ولادت، برای امام حسن مجبی (ع) رخ داد این بود که حضرت محمد (ص) در گوش راست ایشان اذان و در گوش چپشان اقامه گفتند و این موضوع به خوبی بیانگر جایگاه والایی است که این حضرت از ابتدای تولد، با خود به همراه داشتند و به مرور زمان در طول تاریخ نیز شاهد تأثیرگذاری ایشان در روند نهضت اسلامی هستیم.
وی خاطرنشان کرد: امام حسن مجتبی (ع) مدت ۷ سال از زمان جد بزرگوارشان را درک کردند و با بسیاری از تعالیم پیامبر اکرم (ص) تربیت یافتند و پس از رحلت حضرت محمد (ص) که با شهادت حضرت فاطمه (س)، دو یا سه ماه بیشتر فاصله نداشت، تحت تربیت پدر بزرگوارشان قرار گرفتند.
