امام علی (ع) در بخشی از نامه 54 کتاب شریف نهج البلاغه در پاسخ به ادعاهای سران جمل می فرماید:شما نیک مى دانید ، هر چند کتمان مى کنید که من آهنگ مردم نکردم تا آنها آهنگ من کردند . من از آنها بیعت نخواستم تا آنها با من بیعت کردند .
امام در ادامه می فرماید:شما دو تن از کسانى بودید که به سوى من آمدید و به من دست بیعت دادید . بیعت کردن مردم با من ، بدان سبب نبود که مرا قدرتى است غالب یا مالى است مهیا . اگر شما از روى رضا با من بیعت کرده اید از این بیعت شکنى بازگردید و سریع توبه کنید و اگر به اکراه بیعت کرده اید ، به سبب تظاهر به طاعت و در دل نهان داشتن معصیت ، راه بازخواست خود را بر من گشاده داشته اید . به جان خودم سوگند ، که شما از دیگر مهاجران به تقیه و کتمان سزاوارتر نبوده اید .
امام در ادامه خاطرنشان می سازد: نپذیرفتن بیعت من پیش از آنکه داخل در بیعت شوید ، براى شما آسانتر بود از بیعت کردن و خارج شدن از آن . پندارید که من عثمان را کشته ام . میان من و شما از اهل مدینه ، کسانى هستند که نه با من هستند و نه با شما . اینان قضاوت کنند تا هر کس هر اندازه در این امر دخالت داشته بر گردنش آید و از عهده آن برآید .
سپس امام علی (ع) در کلامی نصیحت گونه به طلحه و زبیر می فرماید: اى دو مرد سالخورده ، از این رأى و نظر که دارید بازگردید که اگر امروز چنین کنید ، تنها عار گریبانگیر شماست و اگر داورى به قیامت واگذارید ، هم عار است و هم نار .
