واشینگتن پست در مطلبی نوشت: باراک اوباما – رئیس جمهور آمریکا – روز گذشته (یکشنبه) برای یک سخنرانی انتخاباتی دیگر به نفع هیلاری کلینتون نامزد دموکرات انتخابات ریاست جمهوری این کشور به لاس وگاس رفت؛ اما فضای حاکم بر سخنرانی او با زمانیکه او برای نخستین بار به این شهر آمده بود، تفاوت‌های زیادی داشت.
حدود 3000 نفر در این مراسم که در سالن ورزش یکی از دبیرستان‌های معروف لاس وگاس برگزار شد، حضور داشتند؛ اما به وضوح مشخص بود که روحیه آنها در هفته‌های پایانی ریاست جمهوری اوباما کاملاً متفاوت با زمانی بود که او برای اولین بار به عنوان رئیس جمهور به این ایالت آمده بود.
هشت سال پیش زمانیکه اوباما پس از پیروزی در انتخابات به این مدرسه آمد، فریاد خوشحالی جمعیتی که با روی کار آمدن اولین رئیس جمهور سیاه‌پوست در آمریکا، هر تغییری را امکان‌پذیر می‌دانست، به او اجازه سخنرانی نمی‌داد؛ اما دیروز مجری مراسم پیش از سخنرانی اوباما هر تلاشی کرد نتوانست شور و حال 8 سال گذشته را در میان جمعیت زنده کند.
«هری رید» رهبر دموکرات‌های مجلس سنا نیز در مراسم دیروز حضور داشت. او در بخشی از این مراسم پشت میکروفون رفت و «دونالد ترامپ» نامزد انتخاباتی حزب جمهوری‌خواه را "دروغگو"، "نژادپرست" و "فریبکار" خطاب کرد؛ اما او هم خیلی زود فهمید که افرادی که زمانی با سخنرانی اوباما اشک می‌ریختند، اکنون سرخورده و ناامیدتر از آن هستند که با شعارهای او، به آینده‌ای بهتر امیدوار شوند.
اوباما این روزها بخش اعظمی از وقت خود را به انجام سفرهای انتخاباتی در حمایت از کلینتون اختصاص داده است؛ به این امید که نامزد دموکرات‌ها بتواند از میراث او در کاخ سفید محافظت کند. اما با وجود آنکه در هر ایالت جمعیت قابل قبولی برای دیدار خداحافظی با او به استقبالش می‌آیند، از نگاه تمامی آنها پیداست که امیدی به آینده خود ندارند.
برای بسیاری از آنهایی که ساعت‌ها در انتظار سخنرانی اوباما در صف می‌ایستند، پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری 2008 یکی از امیدوارکننده‌ترین لحظات در تاریخ معاصر آمریکا بود. او نه تنها نخستین رئیس جمهور سیاه‌پوست آمریکا بود؛ بلکه درعرصه ملی سیاستمدار نوظهوری بود که سخنانش نویدبخش روزهای خوبی برای جامعه تبعیض‌زده آمریکا بود. به همین دلیل، بسیاری باور داشتند که با آمدن او، دستکم بخشی از شکاف‌های تاریخی موجود در جامعه آمریکا برای همیشه از میان خواهد رفت.
اما اوباما اکنون در حالی دوران ریاست جمهوری خود را به پایان می‌برد که آمریکا شاهد یکی از ناامیدکننده‌ترین لحظات در تاریخ چند ده ساله اخیر است. از یک سو، بسیاری از شعارهای انتخاباتی او درباره بهبود شرایط اجتماعی کشور و نزدیک کردن آنها به آنچه که بنیانگذاران آمریکا زمانی وعده آن را داده بودند، همچنان در حد شعار باقی مانده‌اند و از سوی دیگر، رای‌دهندگان آمریکایی در انتخابات هفته آینده با دو نامزدی مواجهند که نه تنها در پایین‌ترین سطح محبوبیت قرار دارند؛ بلکه رقابت تلخ و خالی از نزاکت آنها با یکدیگر نیز بیش از پیش مردم آمریکا را از ساختن آینده‌ای بهتر برای خود ناامید کرده است.
