در هر بازی موقعیت‌های زیادی هم از دست می‌رفت اصلاً برانکویی که این فصل دو بازی‌اش با تساوی بدون گل خاتمه یافته، تا پیش از این دو هفته، طعم تساوی بدون گل را نچشیده بود. تیم او در ۲۹ هفته از ۳۰ هفته گذشته گل زده اما الان که ۶ هفته گذشته، ۲ هفته‌اش در گلزنی ناکام بوده است.
تیم فصل پیش برانکو البته همان قدر که با زدن ۵۰ گل بهترین خط حمله را داشت، از پاشنه آشیلی به نام خط دفاعی و دروازه رنج می‌برد. پرسپولیس به واسطه همین گل‌هایی که دریافت کرد در نهایت با تفاضل گل قهرمانی را از دست داد. به همین خاطر برانکو برای فصل جدید فرمول تیمش را تغییر داد. او پرسپولیس را که همیشه بوی گل می‌داد و در همه بازی‌ها گل می‌زد به تیمی تبدیل کرد که سخت گل می‌خورد و البته سخت هم گل می‌زند. همان‌قدر که آمار یک گل خورده پرسپولیس در ۶ بازی تحسین‌برانگیز است، زدن ۴ گل در ۶ بازی هم آمار ضعیفی محسوب می‌شود. پرسپولیس البته پیش از این شرایط مشابهی را تجربه کرده است. شرایطی که باز هم منجر به قهرمانی نشد.
در لیگ برتر سیزدهم، پرسپولیس که علی دایی سرمربی‌اش بود، خط دفاعی قدرتمندی داشت و نیلسون برزیلی درون دروازه‌اش رکورددار کلین‌شیت بود. در آن فصل پرسپولیس در ۳۰ بازی ۱۵ گل خورد یعنی میانگین ۰٫۵ گل خورده در هر بازی اما باز هم در هفته آخر دستش از قهرمانی کوتاه ماند. پرسپولیس گل زده کمی داشت و در نهایت هم به رغم داشتن یک ساختار دفاعی قوی، دوئل قهرمانی را به فولاد باخت و نایب قهرمان شد. بنابراین چه پرسپولیسی که خط دفاعی قدرتمندی داشته باشد، مثل لیگ سیزدهم و چه پرسپولیسی که توپخانه‌ای پرقدرت را صاحب باشد، مثل لیگ پانزدهم، نتوانسته قهرمان شود و تن به نایب قهرمانی داده است. برانکو باید تلفیقی از این دو پرسپولیس را در تیمش ایجاد کند.
او که حالا مثل پرسپولیس لیگ سیزدهم تیمی ساخته که سخت گل می‌خورد، فرمول‌های هجومی سال گذشته را هم باید در تیمش پیاده کند تا تیمی شود که راحت گل می‌زند و سخت گل می‌خورد و آن وقت است که قهرمانی بیش از همیشه به تیم سرخپوش پایتخت چشمک خواهد زد.
